შესანიშნავი სადილი გამოგვივიდა. ბევრი ვიცინეთ, ვიმხიარულეთ, ვსვით, ვჭამეთ და ყველაფერი დალაგდა. რაც მთავარია, ემილი ბედნიერი ჩანდა. ისეთი თბილი მზერით შესცქეროდა თავის თამაზს, გული სიხარულით მევსებოდა. ბოლოს გაბის ვთხოვეთ, თავისი საიდუმლო ჩვენთვისაც გაენდო და მოეყოლა, რა გადახდა თავს. იმანაც არ დაიზარა და ახლა უკვე ხალისიანად, მოყოლას შეუდგა:
_ დეკემბერში იყო, რა. სკოლიდან რომ გამოვედი, ვიღაც გოგო და ბიჭი მოვიდნენ და მითხრეს, ოც ლარს გაჩუქებთ, თუ იმ ბიჭთან მიხვალ და ეტყვი, რომ მისი შვილი ხარო. მაქსი იყო ის ბიჭი, ცოტა შორს იდგა, მანქანასთან. თან მითხრეს, ვითომ ნანუკა ერქვა დედაჩემს და ის მაქსმა ცხრა წლის წინ ბათუმში გაიცნო, ზღვაზე. მეც მივედი და ვუთხარი. ამან თავიდან არ დაიჯერა. მე კიდევ თავი გავიგიჟე, მართლა შენი შვილი ვარ, რვა წლის ვარ და გიო მქვია-მეთქი. დედა თურქეთშია, ბებია მზრდის და მასთან ვცხოვრობ-თქო. ხოდა, მერე დაიჯერა და წამიყვანა და ნაცხვრები მაჭამა და სნიკერსები მიყიდა. მერე… მერე კიდევ შევხვდით და ჯესი მაჩუქა და…
_ აკი ჩემი კლასელის მამამ მაჩუქაო, შე მამაძაღლო? _ სიცილით გავაწყვეტინე.
_ აბა, რა მეთქვა? _ დიდი კაცივით წამოიძახა გაბიმ და გააგრძელა, _ მერე სულ დავყავდი ხან სად, ხან სად. ფულსაც მაძლევდა. ნაძვის ხე მაჩუქა და სათამაშოები. მერე მეც მაგრად მომეწონა, მაგრამ ვერ ვუთხარი, რომ ვატყუებდი. შემრცხვა. მერე შენთვის მინდოდა მეთქვა, კარლა, მაგრამ შენც ვერ გითხარი. ვიფიქრე, იქნებ გულახდილობის საღამოს დამასწრონ და ვიტყვი-მეთქი, მაგრამ არაო, შენ მითხარი, ჯერაო პატარა ხარო, _ ახლა გაბი მხოლოდ მე მიყურებდა და ისე ჰყვებოდა, _ სულ არ შევხვდებოდი, მაგრამ იცოდა, სად ვსწავლობდი და სკოლასთან მოდიოდა, როცა გაკვეთილები მთავრდებოდა. რა ვი, სულ ეს იყო, რა.
_ აი, თურმე რატომ აგვიანებდი ხოლმე სახლში, მე კიდევ შიშით გული მისკდებოდა, სად დადის-მეთქი! კარგა მაგრად კი ხარ გასატყეპი, მე თუ მკითხავს კაცი! _ ყასიდად გავუწყერი, _ წარმოგიდგენია, მაქს? ხან რას მოიმიზეზებდა და ხან რას, ოღონდ კი სახლიდან გამძვრალიყო. შემეშინდა, ვინმემ ცუდ წრეში არ ჩაითრიოს-მეთქი.
ყველას გაეცინა.
_ კარგია, რომ ყველაფერი ასე მოხდა, _ თქვა მაქსმა, _ დღეიდან მასთან ჭიდილი აღარ მომიწევს, თორემ ვინ იცის, იქნებ ვეცემე კიდეც, დედაჩემთან რა გესაქმებაო.
მაქსის ნათქვამს კვლავ საყოველთაო სიცილი მოჰყვა…
საღამოს, როცა ყველანი წავიდ-წამოვიდნენ, მარკომ მკერდზე მიმიკრა და ყურში ჩამჩურჩულა:
_ აღარაფერი მითხრა, დედუცი. მე დღეს ის გავაკეთე, რაც შენ გაგიხარდებოდა და მგონი, არ შევმცდარვარ. _ და მაკოცა.
არა, არ შემცდარა!
ყველაფერი რაღაცნაირად უცებ და მოულოდნელად აეწყო, თანაც კარგად. ელისი და მაქსი საცაა დაქორწინდებოდნენ, ემილი და თამაზი კი შერიგდებოდნენ. აქეთ ჩემი და ვასიკოს ურთიერთობაც გაგრძელდა, მარკოც დააწინაურეს სამსახურში… შინაური საქმეები ისე გვარდებოდა, როგორც მელოდრამებში _ ჰეპი ენდით. ამის გამო შინაგანად დაძაბული ვიყავი. დაძაბული ვიყავი იმის გამოც, რომ ალბათ მალე ემილის ბინიდან გადასვლა მოგვიწევდა. თუკი წყვილი ერთად გააგრძელებდა ცხოვრებას, ჩვენ მათთან რა გვესაქმებოდა?
ამ საკითხზე ერთ საღამოს ელისთან და ენისთან საუბარი წამოვიწყე. ემილი პაემანზე იყო წასული თავის ქმართან. როგორც გოგოებმა მითხრეს, დღიურ სასტუმროს ქირაოდნენ კვირაში ორჯერ და იქ განმარტოვდებოდნენ. ამან უარესად შემაშფოთა. რატომ უნდა შეხვდნენ ერთმანეთს სასტუმროში, როცა ამხელა სახლი აქვთ? გამოდის, ჩვენ ხელს ვუშლით მათ აქ ყოფნით. დროა, ჩვენ-ჩვენ გზას დავადგეთ-მეთქი.
_ მეც ველაპარაკე ემილის, მაგრამ თავი გაიგიჟა. უთქვენოდ ერთი დღე ვერ გავძლებო, _ თქვა ელისმა.
_ უჩვენოდ რა, გადასახლებას ხომ არ ვაპირებთ? აგერ, ენის მდგმურს გავუშვებთ და ავალთ მეცხრე სართულზე. მორჩა, ამით ყველა პრობლემა მოგვარდება. არა მგონია, ალმა წინააღმდეგი წავიდეს.
_ ალმას ჩემს ბინასთან უკვე აღარაფერი ესაქმება. _ ცივად წარმოთქვა ენიმ, _ ის აქ ჩამომსვლელი აღარაა, იქ სახლიც აქვს და კარიც. ეს ბინა ჩემია და როგორც მომესურვება, ისე განვკარგავ. გადავიდეთ, მე თანახმა ვარ.
_ იქნებ შენ დაელაპარკო ემილის? _ ელისმა შემომხედა.
_ დაველაპარაკები, _ თავი დავუქნიე და საუბარი ამით დასრულდა.
ემილი სალაპარაკოდ მხოლოდ დილით დავიჭირე, რადგან იმ ღამეს შინ გვიან დაბრუნდა. როცა ვუთხარი, რასააც ვაპირებდით, თვალებში შიში ჩაუდგა.
_ რას ამბობ, კარლა, გამორიცხულია. თქვენ აქ უნდა იყოთ. მე ხელს არაფერში არ მიშლით.
_ ახლა არ გიშლით, მაგრამ ქმარი რომ შემოგივა, მერე შეგეშლება. როგორ წარმოგიდგენია თამაზთან აქ ცხოვრება, თუკი ჩვენც გვერდით გეყოლებით?
_ როგორ და ჩვეულებრივად. თამაზი სად იყო, როცა მიჭირდა. თქვენ რომ არა, დღეს შეიძლება ცოცხალი აღარც ვყოფილიყავი. დაგავიწყდა, რა დღე გამოვიარე?
_ ემილი, განა შორს წავალთ, აქვე ვიქნებით. ენისთან გადავალთ. როცა ერთმანეთი მოგვენატრება, ავირბენთ-ჩავირბენთ კიბეს და ეგაა. მერიდება იმ ბიჭის. როგორია, ამდენი წელი ცოლთან არ ყოფილა და უცებ ვიღაცებთან ერთად მოუწიოს ცხოვრებამ, რატომ, თორემ კი.
_ ჯერ ერთი, არავინ იცის, აქ ვიცხოვრებთ თუ არა, _ ნაღვლიანად გააქნია ემილიმ თავი, _ ჩემი დედამთილი თავს ჩამოიხრჩობს, თამაზი სახლიდან რომ წამოვიდეს. მეორეც… თაზოს თქვენ ყველანი უყვარხართ და უხარია, როცა აქ მოდის. ასე მგონია, ჩემი ყველაზე ახლობელი ადამიანები არიანო.
_ ემი… დარწმუნებული ვარ, თამაზი მეორედ შეცდომას არ დაუშვებს და გვანცას გვერდით არ გაგაჩერებს. ის ყველა ვარიანტში აქ გადმოვა, შენთან, ამიტომ…
_ რატომ გგონია? შენი აზრით, ჩემთნ შერიგების გადაწყვეტილება თაზომ მიიღო? ეჭვი მეპარება. იმ ქალის სურვილი რომ არ ყოფილიყო, თამაზი ნაბიჯსაც არ გადმოდგამდა. შენ არ იცი, რა დონეზე ჰყავს დედამისს გამოჭერილი. მისი ნებართვის გარეშე პირს არ დაიბანს.
_ კაი ახლა! მთლად მიწასთან ნუ გაასწორე ის ბიჭი. მას შემდეგ რამდენი წელი გავიდა, ვერ ხედავ, როგორი შეცვლილია? ვერ დავიჯერებ, ახლაც გვანცას ჭკუაზე დადიოდეს.
_ ჰოდა, ჰკითხე. მეც მაინტერესებს, რას გეტყვის. ჩემთან ამ თემაზე საუბარი არ უნდა და რა ვქნა?
საინტერესო იყო, სინამდვილეში როგორ მოხდა, მაგრამ მეტყოდა კი?
_ გეტყვის. შენ ისეთი მოწიწებით გიყურებს, რომ…
_ ჰო, მაგრამ ეს არაფერს ნიშნავს. ან კი სად დავიმარტოხელო?
_ მაგის დროც მოვა, _ გამიცინა ემილიმ და ჩამეხუტა, თან ყურში ჩამჩურჩულა, მიყვარხარო.
დრო მართლაც მოვიდა, თანაც მალე. ერთ დღეს ემილიმ დამირეკა, მე და ელისი უცხოელებთან ხელშეკრულებას ვაფორმებთ ოფისის შესყიდვის თაობაზე, ამიტომ შინ გვიან დავბრუნდებით და იქნებ სოფი ბაღიდან გამოიყვანოო. მეც ხუთისკენ ბაღში გავქანდი. იქ კი შესასვლელთან, თამაზი დამხვდა დარჭობილი.
_ თამაზ, აქ საიდან გაჩნდი? _ გადავკოცნე სიძე კაცი.
_ ემილიმ მითხრა, ბავშვის გამოყვანას ვერ ვახერხებო და წამოვედი.
_ კი მაგრამ, შენ თუ მოდიოდი, მე რას გამომაქცუნა? _ გამეცინა.
_ არა, მითხრა, კარლა გამოიყვანსო, მაგრამ მე მაინც წამოვედი, გულმა არ მომითმინა. თქვენი ტელეფონი არ ვიცოდი, თორემ დაგირეკავდით. ემილი კიდევ ისე ჩქარ-ჩქარა მელაპარაკა, შეხვედრაზე შევდივარო, რომ ვერ მოვასწარი, მეთქვა, თქვენ არ შეეწუხებინეთ.
_ არა უშავს, რა შეწუხებაა, პირველად კი არ გამომყავს. წამო, შევიდეთ, მერე კი ჩვენთან წამოდი, კარგი?
_ ასეც ვაპირებ, თუ თავს არ შეგაწყენთ, _ უხერხულად შეიშმუშნა.
_ არა გრცხვენია? შენ ახლა ისევ ჩვენიანი ხარ, _ მკლავში ხელი გავუყარე და ბაღის ეზოში ერთად შევედით.
როგორც კი შინ მოვედით, მაშინვე სადილის შეცხელება დავიწყე. სოფიმ და გაბიმ თავი გაიგიჟეს, არ გვშიაო, არადა, ექვი ხდებოდა.
_ კერი, ამათ მე გავასეირნებ, ჯესის გავიყვანთ სკვერში, _ ენიმ მხარზე თავი დამადო, _ ცოტას ირბენენ და მერე მოშივდებათ. მანამ შენ სუფრა გაშალე. აბა, შენ იცი, _ ლოყაზე მაკოცა და ბავშვებს ხმამაღლა გასძახა: _ სოფი, გაბი! აბა, მოემზადეთ ჯესისთან ერთად, ეზოში გავდივააართ!
ატყდა ერთი აჟიოტაჟი. ვინ სად გარბოდა და რატომ, ვერ გაარკვევდა კაცი. სოფი ჯესის ჯაჭვს ეძებდა, გაბი _ ფეხსაცმელს. ჯერ ერთმა იწუწუნა, მერე _ მეორემ… როგორც იყო, მოაბეს თავი და რამდენიმე წუთის შემდეგ სახლში სამარისებურმა სიჩუმემ დაისადგურა. სოფიმ, სანამ გავიდოდა, მამასთან მიირბინა, აკოცა და ყურში უჩურჩულა, არ წახვიდე, მე მალე დავბრუნდებიო…
_ უჰ, დაისვენა ყურებმა, _ სიცილით მივუჯექი გაშლილ სუფრას, _ თამაზ, შინაურულად გადაიღე ახლა, მორიდება არ დამანახვო.
_ დიდი მადლობა, უკვე ვისადილე, _ თამაზი ჯერაც ვერ გათამამებულიყო.
_ მერე რა? შუდღეს მეც ვისადილე, მაგრამ მაინც მომშივდა. მიდი, მიდი, უგემრიელესი სოუზია, დააგემოვნე. _ და მის პასუხს არც დავლოდებივარ, ისე გავუვსე თეფში.
_ თითო ჭიქა ხომ არ გადაგვეკრა? კარგი სკოჩი მაქვს, ერთმა ჩემმა მოდელმა ჩამომიტანა შოტლანდიიდან.
_ რა ვიცი… შეიძლება.
_ ვაიმე, ნუ ხარ ასე მორიდებული, ძალიან გთხოვ. უკვე უნდა გათამამდე, გასაგებია? ბოლოს და ბოლოს, ჩემი სიძე ხარ! _ შევუძახე და სასმლის მოსატანად გავედი.
თითოც დავლიეთ და მეორე და მესამეც. ამასობაში შევჟუჟუნდი და ლაპარაკის საღერღელიც ამეშალა.
_ როდის აპირებთ ერთად ცხოვრებას? _ ვკითხე და ღიმილით გავამხნევე.
_ ალბათ ზაფხულში. აი, ზღვაზე წავალთ დასასვენებლად სამივე და რომ ჩამოვალთ…
_ ოოო, ეგ კარგად გადაგიწყვეტიათ. მშვენიერი აზრია. აი, სანამ ჩამოხვალთ, ჩვენც გადავბარგდებით და ბინას დაგიცარიელებთ.
_ რა ბინას? _ გაიოცა.
_ ამ ბინას. აქ არ უნდა იცხოვროთ? თუ…. _ აღარ გავაგრძელე.
თამაზი წამოწითლდა. იშვიათად, კაცი გაწითლდეს, ეს კი გაწითლდა.
_ მე აქ მირჩევნია, თუ ემილის არ ექნება საწინააღდეგო და… თქვენც თუ მიმიღებთ, _ ამ სიტყვებზე თვალები დახარა, _ არ მესმის, რატომ უნდა გადახვიდეთ. ჩემ გამო? მე თუ ხელს შეგიშლით…
_ აბა, აბა, ეგეთები არ იყოს! რას ჰქვია ხელს შეგვიშლი! უბრალოდ, გვინდა, რომ მარტო იყოთ. ახლა თქვენ მეორე თაფლობის თვე გეწყებათ და ამიტომ დანარჩენები სრულიად ზედმეტები ვართ. ის კი არა, სოფიც რომ წავიყვანოთ დროებით, ურიგო არ იქნებოდა.
_ არა მგონია, ეს კარგი აზრი იყოს, დეიდა კარლა…
_ მოდი, შევთანხმდეთ, დეიდას ნუ მეძახი. კარლა დამიძახე, კარგი?
_ მეც მერიდება, ასე რომ მოგმართავთ, მაგრამ რა ვიცი, ვერ ვძლიე თავს. არ ვიცოდი, ქალბატონო სჯობდა თუ დეიდა.
_ კარლა სჯობს. უბრალოდ, კარლა. კარგი?
თავი დამიქნია.
_ ჰოდა, რახან აქეთ მოდიხარ, ეს იმას ნიშნავს, რომ ცალკე გინდათ ცხოვრება, თორემ ეგრე შენებთანაც კი დარჩებოდი. ასე არ არის?
_ თქვენთან სხვა სიტუაციაა. აქ საერთოდ ვერ ვგრძნობ უცხო გარემოს. ისეთი შინაურული ატმოსფეროა, რომ… დედაჩემის ამბავი ხომ იცით, დაიწყებს იქ უფროსი დიასახლისის როლის თამაშს, ისევ უსიამოვნება, ისევ არეულობა. ეს კი არ მინდა…. სწორად გამიგეთ.
_ ჰო, მაგრამ გვანცა როგორ შეეგუება ამ ამბავს? ჯერ ისიც მიკვირს, რომ შეგარიგათ. როგორ მივიდა ამ გადაწყვეტილებამდე, ჩემთვის გამოცანად რჩება.
_ ვინ, დედაჩემი? _ თამაზმა თვალები ასწია და ჯიქურ შემომხედა, _ გადაწყვეტილება მე მივიღე, დე… კარლა, _ როგორც იქნა, სახელით მომმართა, _ მისთვის რომ დამეჯერებინა, დღეს სხვა ცოლი მეყოლებოდა. ხან ვის მირიგებდა და ხან ვის. ბოლოს ვუთხარი, ცოლის შერთვას არ ვაპირებ-მეთქი. ძაან სერიოზულად დავუსვი საკითხი _ ან ემილის შევურიგდები, ან რძალსა და შვილიშვილს ვერ ეღირსები-მეთქი. ბოლოს მოლბა და კარგიო, დამნებდა, მაგრამ სანამ ამას მეტყოდა, რა ვიცი, ვისთან არ ყოფილა თურმე, ყველაფერი გაუკითხავს ემილიზე, როგორ ცხოვრობს, რა შემოსავალი აქვს, ვინმე ხომ არ ჰყავს და რა ვიცი… მოკლედ, ნერვები დამაწყვიტა.
_ რატომ? სრულიად მესმის მისი. შენ რა, გამორიცხავ, რომ ამდენ წელს მიტოვებულ გოგოს სხვა გაეცნო და ახალი ცხოვრება დაეწყო? აგერ, ელისიც დაშორდა ქმარს, მაგრამ იპოვა მაქსი და მეორედ თხოვდება.
_ გეთანხმებით. არა, არ გამოვრიცხავ, მასაც შეეძლო ასე მოქცეულიყო, მაგრამ ემილიზე ყველაფერი ვიცოდი, ასე რომ, შემოწმება ნამდვილად არ იყო საჭირო.
_ საიდან იცოდი?
_ მარკოსგან, _ თაზო კვლავ გაწითლდა, _ მარკოსთან სულ მქონდა ეს წლები ურთიერთობა და ის ყველაფერს მიყვებოდა.
_ ააა! აი, თურმე რა ყოფილა! ოხ, რა ეშმაკის ფეხია ეს ჩემი შვილი და მასთან ერთად შენც, შე ყურუმსაღო! _ გამხიარულებულმა საჩვენებელი თითი ავუქნიე თამაზს.
_ ვაღიარებ, რომ ასეა, _ თავზე ხელი გადაისვა ბიჭმა. სასმელმა მასაც შემატა სითამამე და თანდათან მოეშვა, უფრო და უფრო გამიშინაურდა, _ დედაჩემთან ცხოვრება ძნელია, კარლა, გეფიცებით. რა თქმა უნდა, დედაა ჩემი და უზომოდ მიყვარს, მაგრამ აუტანელი ქალია. ისეთი კაპრიზები აქვს, რომ წყობილებიდან გამოგიყვანს. ამის დიდოსტატია. ყველაფერი თავის გემოზე უნდა, რომ გაკეთდეს. თეფშს აქედან აქ ვერ გადაადგილებ, თუ ნება არ მოგცა. _ თამაზმა თან კატრისმწნილიანი თეფშის გადაადგილების დემონსტრირება მოახდინა.
_ მართალი ხარ, თავისებური ქალია, მაგრამ რას იზამ. შენთვის სიკეთე უნდა.
_ ვიცი, რომ უნდა. იმ დღეს სოფი მივუყვანე და გაგიჟდა, იმდენი ეფერა. საღამოს არ მატანდა, ჩემთან დარჩესო. ახლა იმაზე ტირის, შენ რომ გადახვალ, აქ უთქვენოდ რა გამაჩერებსო. მამაჩემი კიდევ ხმას არ იღებს, ის საერთოდ არ ერევა ასეთ საქმეებში. მაგრად ჰყავს დედაჩემს მიჩმორებული, ისე, ჩვენში რომ დარჩეს. ამიტომაც არ მინდა, მეც იგივე დამემართოს, კაცი ვარ, ბოლოს და ბოლოს და ჩემი სიტყვა მეთქმის. ვიცი, დედაა და კარგი უნდა ჩემთვის, მაგრამ საბოლოო ჯამში კარგის ნაცვლად ცუდი გამოსდის. მესმის მისი, მაგრამ რა გავაკეთო? მისი ჭირვეულობის გამო ამდენი წელი სიცარიელეში ვცხოვრობდი. რა დავაყენო წინ _ დედა თუ ჩემი ოჯახი? ბოლოს და ბოლოს, ორივეს თავ-თავისი ადგილი აქვს. აჯობებს, ცალ-ცალკე ვიყოთ. ამიერიდან თავისი კაპრიზები მამაჩემს მოახვიოს თავზე, მშვენივრად უგებენ ერთმანეთს, _ თაზომ გაიცინა.
კარგა ხანს ვილაპარაკეთ. მერე ენიც დაბრუნდა ბავშვებთან ერთად. სოფი მამამისს კალთაში ჩაუხტა და ეტიტინა.
ელისი და ემილი გვიან დაბრუნდნენ. რამდენიმე ხანს კიდევ დარჩა თამაზი, მერე კი წასვლა დააპირა. მისი შეჩერება ვცადე.
_ თაზო, დარჩი ამაღამ აქ. სანამ უნდა იარო აღმა-დაღმა? მე და ენი მაღლა ავალთ, მარკოსთან. ელისის საძინებელი იქითაა, ხელი არ შეგეშლებათ, _ ეშმაკურად შევღიმე, _ ასე რომ, დარჩი.
რამდენიმე წამი იყოყმანა. ემილისაც გადახედა, რას იტყვიო. ის კი იდგა ალანძული და სიმორცხვე რომ დაეფარა, სოფის ეღლაბუცებოდა, ცალი ყური კი ჩვენკენ ჰქონდა.
_ ემილი, შენ რას იტყვი? არ ჯობია, დარჩეს? გვანცას დაურეკე და უთხარი, რომ ჩვენთან რჩები.
_ არ ვიცი… _ მხრები აიჩეჩა თამაზმა, თან ისე იღიმოდა, აშკარად სურდა დარჩენა, _ უხერხული არ იქნება?
_ ღმერთო ჩემო! ვისთან მიმართებაში იქნება უხერხული? შენს ცოლთან? შვილთან? ჩვენთან? რა სისულელეა.
_ მამიკო, დალჩი ლაა, _ სოფი დედას გაუსხლტა და მამას მუხლებზე შემოეხვია, _ ელთად დავჭვეთ და ჟღაპალი მომიკევი შიმბაჟე, ხო?
_ აი, სოფისაც უნდა მამიკოსთან. მალე მარკოც მოვა, ვილაპარაკოთ, თუ გინდა, კიდევ დავლიოთ. მე მთლად სამჭიქიანი კი არ ვარ, უფრო მეტიც შემიძლია, _ გავიხუმრე, თუმცა მეტი ნამდვილად არ შემეძლო, _ მიდი, დაურეკე დედაშენს, მიდი, მიდი, _ ლამის ძალით ამოვაღებინე მობილური ჯიბიდან.
_ კარგი, მხოლოდ ერთი პირობით, _ დამთანხმდა ბოლოს და თვალი თვალში გამიყარა, _ თქვენც აქ დარჩებით, არაა საჭირო მარკოსთან ასვლა და ამისთანები. მე და ემილი სხვა დროსაც ვახერხებთ, რაც საჭიროა, იმას, ასე რომ, _ ამ სიტყვების გამო ემილისგან მუჯლუგუნი მოხვდა მხარში, რასაც მხიარული სიცილი მოჰყვა.
ერთი სიტყვით, შევთანხმდით, რომ არ დავიშლებოდით და იმ ღამეს ყველა ერთად გავატარებდით. ის კი არა, მარკოსაც დაეზარა მაღლა ასვლა და ისიც ჩვენთან დარჩა. სასტუმრო ოთახში ორადგილიანი სავარძელი გამაშლევინა და გვიან ღამით, როცა ქეიფს მოვრჩით და სუფრა ავალაგეთ, კარგა გვარიანად შემთვრალი, ჩაცმული ზედ გაიშოტა… როცა ღრმად დაეძინა, მხოლოდ მაშინ მოვახერხე მისთვის ტანსაცმლის გახდა, რაშიც ენი დამეხმარა…
_ მხოლო მაქსი აკლია ახლა ჩვენს `სასტავს~ და მორჩა, ყველანი ერთად ვიქნებით, _ გაიცინა ენიმ, როცა მარკოს გავხადეთ და საბანი დავაფარეთ.
კიდევ კარგი, ვასიკო არ ახსენა, ტაქტიანი გოგოა, ასეთები არ ეშლება.
_ და ლენუკა, _ ჩემი მხრიდან დავამატე.
ლენუკას ხსენებაზე სულ რაღაც წამით შუბლი შეეჭმუხნა, თითქოს ჩრდილმა გადაურბინა სახეზე.
_ რა იყო, რამეს მიმალავ? _ დავეკითხე.
_ მარკო აღარ ხვდება ლენუკას, არ იცოდი? _ ყრუდ მომიგო.
_ რას ამბობ, მართლა? არა, არ ვიცოდი. არ უთქვამს. დიდი ხანია?
_ მაგდენი არ ვიცი, მაგრამ ურთიერთობა რომ გაწყვიტა, ეგ ნამდვილად ვიცი. გოგოებმაც იციან. ალბათ იფიქრეს, რომ შენც იცოდი, ამიტომ არ გითხრეს.
_ არა, არ ვიცოდი. _ კვლავ გავიმეორე, ამჯერად შეფიქრიანებულმა.
ვიცოდი, მარკო ამას რომ აპირებდა, მაგრამ თუ საბოლოო გადაწყვეტილება მიიღო, არ უთქვამს. ერთხელ ხომ მითხრა, ვიღაც სხვა მიყვარს და ვერ გადამიწყვეტია, ეს ლენუკას როგორ ვუთხრაო.
_ შენ იცი ის ვინ არის?
_ ვინ ის? _ თითქოს შეკრთა ენი.
_ ის, ვინც მარკოს უყვარს.
გოგომ თვალი ამარიდა, ქვედა ტუჩი კბილებშუა მოიქცია და თავი გადააქნია.
_ არ ვიცი.
_ არც გოგოებმა იციან?
_ არც გოგოებმა.
_ ეს უკვე საინტერესოა. რატომ მალავს ნეტავ? _ დავინტრიგდი, _ იმედია, საშინელება არ იქნება.
_ არ ვიცი, კერი… _ ზანტად წარმოთქვა ენიმ, _ წამო, დავწვეთ, თორემ ლამისაა ზეზეულად დამეძინოს.
დავწექი, მაგრამ რული არ გამეკარა…
გაგრძელება იქნება
იხილეთ წინა თავი