ახლა რა უნდა გაეკეთებინა, არ იცოდა. მთელი ორი საათი იჯდა სკვერში, თვალგაშტერებული მისჩერებოდა მაგნოლიის ერთ უზარმაზარ ფოთოლს და დროს უაზროდ კლავდა. მხოლოდ ერთი შეკითხვა უბურღავდა გონებას _ ახლა რა ვქნა? და პასუხს ვერ პოულობდა.
გასაგები იყო, რომ უახლოეს ერთ საათში უნდა მიბრუნებულიყო სოსოსთან, მის ნაქირავებ ბინაში და თავისი ბარგი წამოეღო. წამოეღო და წამოსულიყო, მაგრამ სად? და მერე? რა მოემოქმედებინა მერე?
ყველაფერი მისი ბრალია, რატომ ჩამოვიდა ერთი დღით ადრე? თავის დროზე რომ დაბრუნებულიყო, ამხელა ტკივილით არ გაევსებოდა გული, ვერ გაიგებდა იმ საზიზღარ სიმართლეს, რომლის მოწმეც ორი საათის წინ გახდა, და სოსოსაც ეცხოვრა თავისი ტკბილი ფარისევლობით, რასაც ლელი აქამდე ვერ ხვდებოდა. ხომ გაგრძელდებოდა ყველაფერი ძველებურად? მამაკაცი ეტყოდა, მიყვარხარო და ესეც დაუჯერებდა, გაუღიმებდა, აკოცებდა და შემდეგ სადილს მოუმზადებდა…
თუმცა… ვითომ ჯობდა ასე გაგრძელებულიყო? დღემდე თვალდახუჭულს სჯეროდა მისი, ენდობოდა და ხვალინდელი დღის გეგმებს აწყობდა. ახლა კი ფერადი მომავლისგან აღარაფერი დარჩა, სრულიად არაფერი.
მწარედ ჩაეცინა, როცა გაიხსენა, როგორ ჩქარობდა სამუშაოს დამთავრებას საგურამოში, იონა ნემსაძის სახლში, რათა დროზე დაბრუნებულიყო თბილისში, სადაც სოსო ელოდებოდა. ძალიან მოენატრა, მიუხედავად იმისა, რომ მთელი ორი კვირის განმავლობაში ყოველდღე ურეკავდა და საათობით საუბრობდნენ. ლელი უყვებოდა ყველაფერს _ რომელ დღეს რა გააკეთა, როგორ მოუწონა ოჯახის უფროსმა იდეა, რა დაუწუნა… სოსო კი მხოლოდ უსმენდა, რადგან, როგორც ეუბნებოდა, არც არაფერი ჰქონდა მოსაყოლი. არ იყო ლელი, არ არსებობდა მისთვის ირგვლივ არაფერი _ მხოლოდ მოსაწყენი სიმარტოვე და მორჩა. მასაც ეცოდებოდა, მარტო რომ მიაგდო საყვარელი მამაკაცი და სწორედ ამიტომაც ახსენებდა ყოველდღე თავს. ჰო, მხოლოდ ახლა გააანალიზა, რომ ყოველთვის თვითონ ურეკავდა პირველი, მისგან კი არც ერთი ზარი არ შემოსულა, რაც საგურამოში იყო. საინტერესოა, ლელის რომ არ დაერეკა, გაახსენდებოდა კი საერთოდ მისი არსებობა?
აი, თურმე რატომ… აი, თურმე, სად ყოფილა ძაღლის თავი დამარხული…
არადა, ერთი დღით ადრე დაამთავრა საქმე და არც ავტობუსის ლოდინმა მოუწია და არც სამარშრუტო ტაქსის _ იონა თბილისში მოდიოდა და ლელიც თან გამოიყოლა. გამოიყოლა და პირდაპირ სახლის სადარბაზოსთან მიაბრძანა. საღამომდე დიდი დრო იყო დარჩენილი, ამიტომ სუპერმარკეტში შეირბინა, სადილისთვის საჭირო სანოვაგე იყიდა და გადაწყვიტა, სოსოსთვის სიურპრიზი დაეხვედრებინა _ რომანტიკული სუფრა ორისთვის. სული ეხუთებოდა, სანამ მესამე სართულზე აირბენდა და ბინის კარს გააღებდა. ეჩქარებოდა, რათა დროზე მოესწრო კერძების მომზადება.
ბედის ირონიაც ამას ჰქვია! როგორც კი კარი შეაღო, მაშინვე ქალის სუნამოს სურნელმა შეუღიტინა ცხვირში, მისთვის უცხო სურნელმა. რას უნდა ნიშნავდეს ნეტავ ეს? _ გაიფიქრა უსიამოვნოდ. შემდეგ ქალის კლაჩი დაინახა _ წითელი, ნიანგის ტყავის. ასეთი მას არ ჰქონდა. სამაგიეროდ, მის დაქალს, ქეთის ჰქონდა. სტუმრად მოვიდა? ცოტა უცნაურია, რატომ მაინცდამაინც მაშინ, როცა ლელი თბილისში არ იმყოფებოდა? კიდევ რამდენიმე ნაბიჯი… ოთხი, ხუთი, ექვსი… ჰოპ! ეს საძინებელის კარია… ფრთხილად შეაღო… შეაღო და ადგილზე გაქვავდა.
ორკაციან ფართო საწოლზე, რომელიც მან და სოსომ ერთი წლის წინ შეიძინეს ფასდაკლებებზე, მისი უახლოესი მეგობარი ქეთი იწვა. შიშველი ქეთი. სახე არ უჩანდა გულდაღმა მწოლიარეს, მაგრამ თმით იცნო, ფაფუკი, ლამაზი, გრძელი ქერა თმით. თვალში მოხვდა ასევე მისი გარუჯული ზურგი და მკლავები. ცოტა არ იყოს, გაუკვირდა _ ქეთის გარუჯვა არ უყვარდა. უფრო სწორად, ექიმმა აუკრძალა მზის აბაზანები, რადგან ჩიყვის ოპერაცია ახლახან გაიკეთა და მისთვის არ შეიძლებოდა დიდხანს მზეზე წოლა. ესეც რომ არა, ქეთი ისედაც ყოველთვის უფრთხილდებოდა თავის თავს _ მისი დილა ჭიქა წყლით იწყებოდა, ყავას არ სვამდა, არ ეწეოდა, ვარჯიშობდა და ჯანსაღად იკვებებოდა, დიეტოლოგის დანიშნულებისამებრ. ამიტომაც იყო, რომ ოცდარვა წლის ასაკში ოცი წლის გოგოსავით გამოიყურებოდა. ახლაც მძინარე მზეთუნახავს ჰგავდა, ოღონდ პირქვე დამხობილს. რა თქმა უნდა, გაუხარდებოდა ლელის მეგობრის ნახვა, მის გვერდით სოსოს რომ არ სძინებოდა. შიშველ სოსოს. ის გვერდულად იწვა, ცალი ხელი თავქვეშ დაედო, მეორე კი ქეთის ზურგზე.
ერთხანს გაქვავებული მისჩერებოდა ლელი ამ სურათს და თვალს ვერ აშორებდა წყვილს. არადა, ლამაზი სანახავი იყო ორი შიშველი სხეული. მისთვის, როგორც დიზაინერისთვის, ეს სილამაზე ადვილი აღსაქმელი იყო, მაგრამ როგორც ქალისთვის _ მომაკვდინებელი. მერე, რომ არ დაეყვირა, ხელისგული პირზე მიიფარა, ფეხის წვერებზე აწეულმა უკან, კარისკენ დაიხია, ოთახიდან გავიდა და თავის პროდუქტებით სავსე პარკიანად სასწრაფოდ დატოვა ბინა.
სანამ უნდა იჯდეს აქ? მთელი ღამეც რომ გაათენოს პარკში, არავინ არაფერს ეტყვის, მაგრამ ამით სიტუაცია ხომ არ შეიცვლება? აჯობებს, გონებას მოუხმოს, ძალები მოიკრიბოს და იფიქროს იმაზე, როგორ წამოვიდეს სოსოსგან ღირსეულად. არა, სკანდალის ატეხას არ აპირებს, ეგღა აკლია, თუმცა ამის დიდი სურვილი გაუჩნდა, როცა საძინებელში შევიდა. როგორ მოიფხანდა გულს, გემრიელად რომ გამოელანძღა ორივე, ეთქვა ყველაფერი, რასაც იმწუთას მათზე ფიქრობდა…
წელიწად-ნახევარია, რაც ერთმანეთი გაიცნეს. მართალია, მაშინ ლელი ოცდაშვიდის ხდებოდა და სოსომდეც ჰქონია ერთი-ორი რომანი, მაგრამ ასე ახლოს არასდროს ყოფილა სხვა მამაკაცთან. სოსო იყო ის ერთადერთი, ვისაც დაუწვა. ასევე, ის ერთადერთი, რომელიც შეუყვარდა და მის გარდა ქვეყანაზე ვერავის ამჩნევდა. ასე არასდროს არავინ ჰყვარებია. გაიცნო სოსო და მიხვდა, რომ სწორედ ეს იყო ნამდვილი სიყვარული, დიდი სიყვარული, რომელსაც ამდენ ხანს ელოდა.
ლელი ხომ სულ მარტო იყო. ყოველთვის. თუ გამოვრიცხავთ იმ რამდენიმე წელს, როცა ჯერ კიდევ მოზარდი, აუცილებლად თვლიდა, გვერდით ვიღაც ჰყოლოდა. ბავშვური რომანები და მორჩა. ახლა აღარც კი ახსოვს ის წლები, სახელებიც კი არ ახსოვს იმ ბიჭების, კოცნას რომ ვერ უბედავდნენ გოროზ გოგონას. არა, განმარტოებულად კი არ ცხოვრობდა, მხოლოდ თავის სამყაროში, უბრალოდ, ყოველთვის მარტო გრძნობდა თავს _ გოგონა კი არ იყო, არამედ რაღაც ნივთი, რომელიც ყუთშია ჩაკეტილი. ვერ იტყვის, რომ ძალიან აწუხებდა ეს მდგომარეობა _ ბავშვობის და მოზარდობის პერიოდში იგი მიეჩვია ასეთ ყოფას, ეგონა, რომ ასე იყო საჭირო.
ქეთის გაცნობა იყო პირველი ნაბიჯი, რომელიც «ადამიანებისკენ» გადადგა. ან იქნებ მაშინ იმიტომ გადადგა ეს ნაბიჯი, რომ კარდინალურად გადაწყვიტა თავისი ცხოვრების შეცვლა? ხოლო შემდეგ, როცა ასპარეზზე სოსო გამოჩნდა, ბოლომდე გათავისუფლდა მარტოობის შეგრძნებისგან. იგრძნო, რომ ვიღაცისთვის საჭირო იყო, ვიღაცას უყვარდა. დიდი ხანია არ გამოეცადა მსგავსი რამ. როგორც ჩანს, სწორედ ამან დაახვია თავბრუ და გადაისროლა თავდავიწყებაში. დარწმუნებული იყო, რომ საოცნებო მამაკაციც ასე ფიქრობდა, რომ მისთვისაც არავინ არსებობდა ამქვეყნად ლელის გარდა. აბა როგორ უნდა ყოფილიყო სხვანაირად, როცა მამაკაცმა გაცნობიდან ზუსტად ერთ თვეში შესთავაზა, ყოფილიყვნენ ერთად და ერთადვე გაეზიარებინათ ჭირიც და ლხინიც? რომ არ ჰყვარებოდა, რა ძალა ედგა, შეეთავაზებინა ერთად ცხოვრება?
და მართლაც, წელიწად-ნახევარია, ერთად არიან. ისიც უნდა აღიაროს, რომ ბევრი, ძალიან ბევრი სიხარული და ბედნიერი დღე აჩუქა სოსომ, ამას ვერ დაუკარგავს. იმდენად ბევრი, რომ ეშინოდა კიდევაც, ასე არ ხდებაო, აი, ასე, რომ ყველაფერი კარგად იყოს. დღეს კი დარწმუნდა თავისი ფიქრების სისწორეში _ მართლა არ ხდება თურმე ასე. როგორც ჩანს, ადამიანებს შეუძლიათ მოჩვენებითი ბედნიერებით ცხოვრება. საინტერესოა, დიდი ხანია, ქეთისთან ღალატობს? როგორ ვერაფერი შეამჩნია ან ერთს, ან მეორეს? იქნებ მის გარდა სხვა ქალებსაც ხვდებოდა და ვერც ამას ამჩნევდა? ვინ იცის, ვინ იცის… ტკივილიანი ოხვრა აღმოხდა და, როგორც იქნა, მზერა მოაცილა მაგნოლიის ფოთოლს.
დაბრუნების დროა, მართლა აქ ხომ არ დაიღამებს. თითები ერთმანეთში გადახლართა, დააწვა ჯერ ერთ მხარეს, მერე მეორე მხარეს და როცა ორივე ხელის სახსრებმა გაიტკაცუნა, წამოდგა. პროდუქტებით სავსე პარკს თვალი შეავლო. შეყოყმანდა, ვერ გადაეწყვიტა, აქ დაეტოვებინა თუ თან წაეღო.
დატოვა… იქნებ ისეთმა ვინმემ იპოვოს, ვისაც მასზე მეტად სჭირდება…
მძიმე ნაბიჯებით გაუყვა ნაცნობ მარშრუტს. ასე არასდროს დაზარებია შინ მისვლა, ასე არასდროს დარჩენია ფეხები უკან. მექანიკურად შედგა, როცა შუქნიშანზე წითელი აინთო და ასევე მექანიკურად გადაკვეთა ქუჩა მწვანე შუქზე. გაუღიმებლად დაუქნია თავი მეზობელს, რომელიც მხიარულად მიესალმა… კართან ორი-სამი წუთით შედგა, რომ სული მოეთქვა და გამბედაობა შემატებოდა. შემდეგ ზარი დარეკა…
კარი გაიღო და სოსო დაინახა. მის თვალებში დაბნეულობა გაკრთა, მაგრამ მხოლოდ წამიერად.
_ ლელი? ადრე რატომ ჩამოხვედი? რატომ არ გამაფრთხილე? დაგერეკა, დაგხვდებოდი… კარი შენი გასაღებით რატომ არ გააღე, ხომ არ დაკარგე?
მიაყარა და მიაყარა სოსომ შეკითხვები ისე, რომ პასუხს არ დალოდებია. ლელის არც სურდა პასუხის გაცემა, არც უცდია. აღარ შერჩა ძალა, სიტყვების უაზრო რახარუხისთვის დაეხარჯა, მით უფრო, როცა სრულიად ზედმეტი გამხდარიყო ეს სიტყვები.
არც კი მიესალმა მამაკაცს, უხმოდ გაეშურა საძინებლისკენ. გზად მის საყვარელ სავარძელ-საქანელას გამოედო, ასე რომ უყვარდა შიგ ნებივრობა. როგორც კი ოთახში შევიდა, კარადა გამოაღო და თავისი ტანსაცმლის გადმოყრას შეუდგა.
სოსო მის ზურგს უკან იდგა.
_ რა მოხდა? საით გაგიწევია?
_ შენგან მივდივარ, _ ორი სიტყვა გადაუგდო და საწოლის ქვემოდან ტყავის ჩემოდანი გამოიღო, რომელიც წელიწად-ნახევარია, არ დასჭირვებია.
უყვარს ლელის ეს ჩემოდანი. დედამ უთხრა, მამაშენმა სპეციალურად ჩამომიტანა იგი ბულგარეთიდან, სნამ ჩემგან წავიდოდაო. ამიტომაც უყვარს _ ეს ჩემოდანი და ლელი ტოლები არიან, თან მამის ნაყიდია, ვიღაცის კი არა. ამიტომაც ამ ჩემოდანს არასდროს მიატოვებს. მართალია, ალაგ-ალაგ ცოტა გადაიქექა ტყავი, მაგრამ არა უშავს, კიდევ დიდხანს შეძლებს პატრონის მომსახურებას. ლელი მზად იყო, ყველაფერზე ეფიქრა, თუნდაც ჩემოდნის გადაქექილ ადგილებზე, მხოლოდ არა იმაზე, რაც ამწუთას მასა და სოსოს შორის ხდებოდა. ის კი ამ დროს დაკითხვას განაგრძობდა:
_ ამიხსენი ბოლოს და ბოლოს, რა ბზიკმა გიკბინა?
ჰმ… აინტერესებს თურმე! იგრძნო, როგორ ერეოდა ბრაზი, რომელსაც ნელ-ნელა განრისხება ცვლიდა. გულში ათამდე დაითვალა, რომ თავი როგორმე მოეთოკა, ღრმად ამოისუნთქა და როგორც კი მორიგი მაისური ჩემოდანში ჩააგდო, მკვეთრად შემობრუნდა.
_ კარგი, აგიხსნი, თუ ასე ძალიან გინდა. რამდენიმე საათია, რაც ჩამოვედი. მოვედი შინ, შემოვაღე ეს კარი და იცი, რა სურათი გადამეშალა თვალწინ? შენ და ქეთი ერთად იწექით, სრულიად შიშველი აი, ამ ლოგინზე, ჩვენს ლოგინზე!
სოსომ სასაცილოდ გაშალა ხელები. ღმერთო, რა საზიზღრად გამოუვიდა, სულ არ შეუძლია მსახიობობა.
_ აი, თურმე რა ყოფილა! დიდი ამბავი, შენს დაქალთან თუ დავწექი! კარგი თოჯინაა და ცდუნებას ვერ ვძლიე. სამაგიეროდ, სხვა რამეში შენთან ახლოსაც ვერ მოვა _ ვერც ჭკუით, ვერც ნიჭით, ვერც ხასიათით. ცოტათი თუ გახდები, საერთოდ, ქალი ვერ გაჯობებს!
ლელიმ ჩაიცინა და უეცრად საოცარი სიმშვიდე დაეუფლა. თითქოს ვიღაცამ უჩურჩულა, სწორად იქცევიო. კვლავ შეაქცია ზურგი მამაკაცს და განაგრძნო ჩემოდნის ჩალაგება.
სოსო ახლოს მივიდა ქალთან, მხრებში ჩაავლო ხელი და შეანჯღრია.
_ ნუ სულელობ, საყვარელო, დარჩი.
ოდნავ შეუტოკდა გული, როცა მისგან ეს სიტყვები მოისმინა, მაგრამ მაშინვე უხეშად მიუგო:
_ არა.
მამაკაცმა ჩაახველა და განზე გადგა.
_ ტრაგედიისთვის მიზეზს ვერ ვხედავ, _ თქვა ცოტა ხნის შემდეგ, _ როგორც გინდა. თუ წასვლა გსურს, წადი, არავინ გაკავებს.
ლელიმ ჩემოდანი დახურა და ბინიდან გავიდა, თუმცა წარმოდგენა არ ჰქონდა, საით უნდა წასულიყო. ის კვლავ მარტო აღმოჩნდა.
ისევ პარკისკენ აიღო გეზი. ყოველთვის უყვარდა აქ განმარტოება. მოკირწყლული ბილიკები, მაგნოლიის ხეები და დეკორატიული მარადმწვანე ბუჩქები სულს უფორიაქებდა. არა უშავს, ბოლოს და ბოლოს, ერთ ღამეს აქ გაათენებს, არაფერი მოუვა. ანგარიშზე ფული აღარ აქვს, იონა ხვალ გადმოურიცხავს ჰონორარს, ჯიბეში კი სულ რამდენიმე ლარიღა დარჩა. რომ მიდიოდა, მთელი დანაზოგი სოსოს საუტოვა, რადგან ისიც უკაპიკოდ იყო, მან მხოლოდ სამი კვირაა, რაც მუშაობა დაიწყო. და რადგან ოჯახს, თუკი ამას ოჯახი ერქვა, ძირითადად ლელი უძღვებოდა, დაგროვებას ვერ ახერხებდა. იქნებ ამიტომაცაა, რომ დანაზოგი არასდროს აქვს.
ეს საკითხი დღემდე არ აღელვებდა. აბა როგორ უნდა ყოფილიყო სხვანაირად? ახლობელ ადამიანებს შორის ასეთ წვრილმანებზე ლაპარაკი განა შეიძლება? არასდროს წამოუყვედრებია მისთვის, ჩემს ხარჯზე ცხოვრობო… და ისიც ცხოვრობდა, ლაღად და უზრუნველად. სოსოს, დღე არ გავიდოდა, არ ეთქვა, მიყვარხარო და ისიც დარწმუნებული იყო, წამითაც არ ეპარებოდა ეჭვი, რომ სოსოსთვის სასურველ ქალს წარმოადგენდა. როგორც აღმოჩნდა, სულაც არ ყოფილა ასე. როგორც ჩანს, ის მის კილოგრამებს ითვლიდა. თურმე მხოლოდ მორიგი ქალი ყოფილა მისთვის.
სადღაც არის სიმართლის მარცვლები სოსოს შენიშვნაში _ ბოლო დროს ძალიან მიუშვა თავი, ტკბილეულს მიეძალა და ძროხას დაემსგავსა. ქეთისთან ახლოსაც ვერ მივა, ის ნამდვილი სრულყოფილებაა, თოჯინა! ეს კი ძროხა, მსუქანი ძროხა, ქეთი კი თოჯინა. კარგა ხანს მხოლოდ ეს ორი ეპითეტი უტრიალებდა გონებაში: _ თოჯინა, მსუქანი ძროხა, თოჯინა, მსუქანი ძროხა…
ის იყო, პარკის შესასვლელს მიუახლოვდა, რომ მუხრუჭების ღრჭიალი გაიგონა, მერე კი ნაცნობი ხმა:
_ ლელი?
ლელი გაჩერდა და თავი გზისკენ მიაბრუნა. მანქანიდან იონას გადმოეყო თავი.
_ საით შენი მგზავრობა ჩემოდნითურთ?
ქალმა ხელი აიქნია და ოხვრით მიუგო:
_ არ ვიცი.
მამაკაცი მანქანიდან გადმოვიდა და სიტყვა არ უთქვამს, ისე ჩამოართვა ჩემოდანი, რომელიც მაშინვე საბარგულში მოათავსა.
_ რას აკეთებ? _ გაოცებულმა ლელიმ ხელები გაშალა.
_ შენთვის სამუშაო მაქვს.
_ მაგრამ მე დღეს დავამთავრე შენთან მუშაობა.
იონამ პასუხი არ გასცა, საბარგული ჩაკეტა და მანქანის წინა კარი გამოაღო.
_ ცდები. შენ მხოლოდ სახლის ფასადის წინა ნაწილი მოაწყვე. ვიფიქრე, რაღა შუა გზაზე მივატოვო საქმე-მეთქი და გადავწყვიტე, დარჩენილი ტერიტორიაც მოვაწყო. ასე რომ, ხვალიდან შეგიძლია საქმეს შეუდგე. მხოლოდ ბაღი კი არ არის მთავარი, ეზოს მთელი შემოგარენია მოსაწყობი. შენ რა, გინდა სხვა დიზაინერი დავიქირაო?
_ გმადლობ, _ ლელის შვება მოჰგვარა მისმა ნათქვამმა.
რა თქმა უნდა, ხვდებოდა, რომ იონას გეგმებში უახლოეს ხანებში სულაც არ შედიოდა ეზოს მთლიანი დაგეგმარება, რომ მას მხოლოდ მისი დახმარება სურდა. ამიტომაც მადლიერებით აივსო. ისედაც, ძალიან მოსწონდა ეს ადამიანი, რომელსაც სულ რაღაც ორი თვეა, იცნობდა. მიუხედავად იმისა, რომ დიდი შრომა გასწია მის სახლში და მამაკაცის ჭირვეულობის გამო ბევრი რამის თავიდან გადაკეთება მოუხდა, მაინც მოსწონდა. მოსწონდა, რადგან იონა დახვეწილი გემოვნებით გამოირჩეოდა. არც ერთი მისი შენიშვნა არ ყოფილა უადგილო და ლელი ამას მხოლოდ მას შემდეგ ხვდებოდა, როცა ბოლომდე დაამთავრებდა ეზოს იმ მონაკვეთის მოწყობას, რომელზეც მამაკაცს პრეტენზია ჰქონდა.
ძალიანაც კარგი. სანამ საგურამოში სამუშაოს დაამთავრებს, იქამდე მოიფიქრებს რამეს. რაც მთავარია, თავზე ჭერი ექნება.
<div> <div class="gtx-trans-icon"></div>
</div>