მუსიკა კაცობრიობის უნივერსალური ენაა და ძალიან რთულია, ის სიტყვებით აღწერო. ვიქტორ ჰიუგო წერდა, რომ "მუსიკა საუბრობს მაშინ, როდესაც შეუძლებელია საუბარი და შეუძლებელია სიჩუმე."
მუსიკას ბევრი ადამიანის ცხოვრებაში ძალიან მნიშვნელოვანი ადგილი აქვს. ჩვენ ვუსმენთ მას გაღვიძებისას, გზაში, სამსახურში და მეგობრებთან ერთად. ბევრისთვის მუსიკა მუდმივი მეგზური და ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია. მუსიკას შეუძლია შთაგაგონოს, მოგანიჭოს ბედნიერება და მოგცეს მოტივაცია; დაგეხმაროს ცხოვრების რთულ მომენტებში და შეგიმსუბუქოს ტკივილი. ყველა ჟანრის მუსიკას კი ერთი რამ აქვს საერთო, ის ამბავს გიყვება!
ეს ინტერვიუც ძალიან საინტერესო "ამბავზეა", რომელიც ხუთი წლის წინ შეიქმნა. ჩემი რესპონდენტი კი მისი ერთ-ერთი შემქმნელი, მწერალი და მუსიკოსი ტორესა მოსი გახლავთ.
- 5 წელია, რაც "ამბავი" ჩემი ძირითადი საქმიანობაა, რასაც ძალიან ბევრ დროს ვუთმობთ მე და ჩემი მეგობარი ანრი ლომია, ვისთან ერთადაც ვაკეთებ ამ პროექტს. „ამბავის“ ამბავი საკმაოდ უცნაურია. ხანდახან მგონია, რომ მთელი ცხოვრება დამჭირდა ამ მუსიკამდე მისასვლელად. ყველაფერი ჩემი და ანრის აბსოლუტურად შემთხვევითი გაცნობით და დამეგობრებით დაიწყო. მე გარკვეულწილად წარმოდგენილი მქონდა ის მუსიკა, რომელსაც ახლა ვაკეთებ, მაგრამ არ ვიცოდი, როგორ უნდა გამეკეთებინა. შედგა ძალიან უცნაური კოლაბორაცია იმ გაგებით, რომ ანრი იყო უფრო ელექტრონული მუსიკის ტიპი და მე ვიყავი განსხვავებული მუსიკალური წარსულის მქონე ადამიანი. გემოვნებითაც თითქოს აბსოლუტურად სხვადასხვა რაღაც მოგვწონდა და ამის მიუხედავად, ანრიმ ძალიან ზუსტად დაინახა, რას ვფიქრობდი. „ამბავი“ დათო ადამაშვილთან ერთად დავიწყეთ და გიტარის პარტიები მთლიანად დათოს გაკეთებულია. ის ახლა გერმანიაში აგრძელებს თავის მუსიკალურ კარიერას. ამიტომ საბოლოოდ ამბავში მხოლოდ მე და ანრი დავრჩით. თავიდან, ბევრი ექსპერიმენტის და ბევრი გზის მოსინჯვა მოგვიწია. ამ მუსიკაში არის ჩემი და ანრის მუსიკალური წარსულის გამოცდილება და ამიტომ არის უცნაური იმ გაგებით, რომ ძალიან ბევრი სხვადასხვა მუსიკის ელემენტი ერწყმის ერთმანეთს.
არ გვინდოდა „ამბავის“ მუსიკაში ვოკალი ყოფილიყო აქცენტირებულად, როგორც ეს ხდება ხოლმე სიმღერების შემთხვევაში. გვინდოდა, რომ ვოკალი გაჟღერებულიყო, როგორც ინსტრუმენტი; ყოფილიყო, როგორც ერთ-ერთი დამატებითი ინსტრუმენტი. ამიტომ, არ გვინდოდა, რომ ტექსტები ყოფილიყო ძალიან აქცენტირებული. გვინდოდა "ამბავს" მოეყოლა ამბავი მუსიკით და არა სიტყვებით. აქედან გამომდინარე, ტექსტებში დავიწყეთ ისეთი თემების ძებნა, რაც ძალიან საერთოა და მინიშნებაა იმაზე, საით უნდა წაგიღოს ამ მუსიკამ. „შავ მერცხალში“ ტექსტი წამოვიღეთ „გაფრინდი შავო მერცხალოდან“. ამას დავუმატეთ გამოგონილი ენა და ბავშვობის თამაშების ტექსტი. მთლიანობაში მივიღეთ ის ატმოსფერო და ის სული, რაც აქვს „გაფრინდი შავო მერცხალოს“. ეს არ არის ამ ფოლკლორული სიმღერის მოდერნიზების მცდელობა, ეს არის ინსპირაცია. იგივე ინსპირაციული იყო ჩემთვის „დაიგვიანე“. ეს ტრეკები ერთმანეთისგან განსხვავდება, მაგრამ თითქოს საერთო ამბავს ჰყვება.
<div>Future Record · FTR001 / Ambavi - Daigvianes EP</div>
- არის მომენტი, როდესაც სიტყვებს კი არ აქვს მნიშვნელობა, არამედ ინტონაციას და ემოციას, რომელსაც ეს სიტყვები გადმოსცემს და მუსიკასავით ხდება. მნიშვნელობა არ აქვს, რას ამბობ. ალბათ ყველას ჰქონია ეს განცდა, როდესაც ადამიანს ელაპარაკები და რას გელაპარაკება, სიტყვა-სიტყვით კი არ იგებ, არამედ მიჰყვები მის ჟღერადობას, ინტონაციას, უყურებ თვალებს და შეიძლება ის, რასაც ამ დროს კითხულობ შენ ადამიანში, აცდენილი იყოს იმისაგან, რასაც ის გეუბნება ვერბალურად. ძალიან მინდოდა, რომ ამ მუსიკაში გამომეყენებინა ეს მომენტები და მივხვდი, რომ ზოგან კონკრეტულ სიტყვებს უნდა გავექცე და შევქმნა ჟღერადობები, რომლებიც შეიძლება არაფერს გეუბნება ბგერა-ბგერა მოსმენით, მაგრამ მას თავისი მუსიკა აქვს და კონკრეტულ ამბავს გიყვება.
<div>Future Record · Ambavi - Heshela</div>
- - ძალიან დიდხანს ვმუშაობთ ხოლმე თითოეულ ტრეკზე, რადგან არ დავდივართ გაკვალული გზით. ყველა ტრეკი არის ძალიან უცნაური და სადღაც გექაჩება. შენ თვითონაც არ იცი, ბოლოში რა იქნება. იმისათვის, რომ ეს მუსიკა არ იყოს უბრალოდ მორიგი ნამუშევარი, ყოველთვის ვცდილობთ, რომ იყოს მაქსიმალურად გულწრფელი, ნამდვილი და ასახავდეს იმას, რასაც იმ მომენტში ვგრძნობთ. ტრეკზე „ქალაქში“ ვიმუშავეთ ორი წელი. რაღაც ეტაპზე მუსიკალური ნაწილი დავასრულეთ, მაგრამ ორივეს გაგვიჩნდა შეგრძნება, რომ რაღაც აკლდა. ერთხელ ჩემთან ვისხედით სახლში და ანრის ვთხოვე, მუსიკა გაუშვი, რაღაც ტექსტი მინდა დავადო-მეთქი. მანამდე არასოდეს მიფიქრია ამ მუსიკაში რეჩიტატივის მსგავსი რამ, ლექსი ჩამესვა. იმ მომენტში ვიგრძენი და დავიწყე „მთაწმინდის მთვარის“ დადება ზედ. ანრიმაც უცბად ჩაწერა. რომ მოვისმინეთ, ძალიან მაგარი იყო და მივხვდით, რომ ეს აკლდა ამ ტრეკს. როდესაც დავიწყეთ ამ ლექსის სუფთად ჩაწერა, გავიჭედეთ. ვეღარ გავიმეორე ზუსტად ისე, როგორც იმ მომენტში, როცა ძალიან შავად ჩავწერეთ. რამდენიმე თვე ვიწვალეთ, ბოლოს ჩავწერეთ სტუდიაში, მოგვეწონა, მაგრამ როცა მოვუსმინეთ შედეგს, მივხვდით, რომ ემოცია დაკარგა. როგორც კი აქცენტი გავაკეთეთ იმაზე, რომ ყოფილიყო რიტმულად სწორი და ჩასმული ჩარჩოში, დაკარგა სიცოცხლე. ბოლოს გურიაში წავედით ამის გამო, რომ მიკროფონით კონკრეტულ გარემოში ჩაგვეწერა და იქ ჩაწერილი უკვე დაჯდა.
თავიდან ვფიქრობდი, რომ კომერციულადაც შეიძლება მომგებიანი და წარმატებული მუსიკა ყოფილიყო. მერე მივხვდი, რომ არ ვაკეთებთ მაგიტომ ამ მუსიკას, ამ მუსიკით ამბავს ვყვებით, რომელსაც თავისი გზა აქვს, თავისით იპოვის იმ მსმენელს, რომელიც ამ მუსიკას მიიღებს და გაიგებს. როდესაც ბერლინსა და ფრანკფურტში დავუკარით, ვადარებდი რეაქციებს გერმანელი პუბლიკის და აღმოვაჩინე, რომ მათთვის კიდევ უფრო საინტერესო იყო, რადგან აბსოლუტურად განსხვავებულ ჰარმონიას ისმენენ. საქართველოში როცა ცნობენ თემას, მაგალითად, „შავი მერცხალი“ ნაცნობი მოტივია და თითქოს ეს არის, რომ "უი, ნახე როგორი ინტერპრეტაცია გაუკეთებიათ". სმენის კულტურაც განსხვავებულია. ამბავსაც მინდა, რომ ადამიანები როდესაც მოუსმენენ, მაგალითად, გერმანელი როდესაც მოისმენს, მან რაღაც გაიგოს ჩვენზე. ჩვენი შეგრძნებები მისთვის ნაცნობი გახდეს. ჩვენი შეგრძნებები უნიკალურია, რადგან ჩვენი ამბავია უნიკალური.
გვქონდა ეგ ეტაპიც, რომ ამდენ დროს რატომ ვანდომებთ ამის კეთებას. მერე მივხვდით, რომ თუ გინდა, რომ კომერციულად აკეთო და "ფეისბუქის" გვერდზე დასადებად აქტიურად გქონდეს ტრეკები, მაშინ გააკეთებ სწრაფად, მაგრამ თუ ეს შენი ცხოვრების მთავარი მუსიკაა, ვერ მოატყუებ შენს თავს.
ხელოვნება ეგ არის, რომ ყოველთვის მარცხდები შენს თავთან. როდესაც ჩემს ტექსტს ვკითხულობ, მაქვს ეგ განცდა, რომ ამ ტექსტთან მე დავმარცხდი, მაგრამ ეს არის ჩემი მაქსიმუმი, რაც იმ მომენტში შემეძლო. მუსიკაშიც ასეა. ამ ტრეკებს რომ უსმენ, ხვდები, რომ შენი მაქსიმუმი ამოიღე და ჩადე. ჩვენი ხედვებიც სინქრონიზდა ბევრ რამეში.
- ბოლოს რაზეც ვმუშაობ, ის მგონია ჩემთვის ყველაზე საინტერესო, რომელიც არ არის ჯერ დასრულებული.
- "ჰარალის", ალბათ უფრო იმიტომ, რომ უფრო ელექტრონული ტიპია, უფრო ახლოსაა ტექნოსთან და სპეციფიკურმა მსმენელმა მოუსმინა.
- ნათი იდენი, რომელიც არის ანრის და და „ამბავის“ დაბადებიდან იყო ჩვენთან ერთად. არის ძალიან საინტერესო ვიზუალ-არტისტი და ზუსტად ხედავს ხასიათს. ზუსტად და საინტერესო ფორმით ახერხებს იმის გადმოცემას ვიზუალურად, რასაც ეს მუსიკა ჰყვება.
- გეგმაში გვაქვს ლაივები. მე მიყვარს პუბლიკასთან ურთიერთობა, როცა ვგრძნობ ერთიანობას მსმენელთან. შენი ტრეკი შენი ხდება, როცა ცოცხლად ასრულებ, როცა შენი და მსმენელის ემოციას შორის, კავშირი დგება. ლაივში ხარ ის, რაც ხარ. ეს არის შენი გაშიშვლება პუბლიკის წინაშე. იქ ხარ ისეთი, როგორიც არასოდეს არსად. ეს არის ძალიან საინტერესო პროცესი ჩემთვის, როგორც არტისტისთვის.