ერთ-ერთ ინტერვიუში, მარინამ და ანტონიმ უნაყოფობაზე და ბავშვის გაჩენის საკუთარ გამოცდილებაზე ისაუბრეს. მარინამ მთელი ის გზა მოყვა, რომელიც მეუღლესთან საცხოვრებლად გადასვლის შემდეგ გამოიარა:
“როდესაც მე და ჩემმა მეუღლემ ერთად დავიწყეთ ცხოვრება, ბინა ავარჩიეთ იმის გათვალისწინებით, რომ იქვე სკოლა იყო. დავგეგმეთ კიდეც, რომელი ოთახი იქნებოდა ბავშვისთვის. რაღაც მომენტში, მე, ალბათ, როგორც ყველა ქალმა, დავიწყე ოცნება ჩემს დაუბადებელ შვილზე. ისეთი განცდა მქონდა, რომ დაბადება უნდოდა. თვალები დავხუჭე და დავინახე სურათი, როგორ თამაშობდა თავის ოთახში ფუმფულა ხალიჩაზე და ყვიროდა "მამა!”
2009 წელს დავიწყე დაორსულების მცდელობა. გადავწყვიტეთ გონივრულად მივდგომოდით ამ საკითხს. სწორედ მაშინ გაისმა საშინელი სიტყვა, „უშვილობა“, კლინიკის ექიმების ტუჩებიდან.
ძალიან მიყვარს კითხვა. სტივენ კინგმა თქვა: ”ყველაზე საშინელი მომენტი არის დაწყებამდე. ამის შემდეგ შეიძლება გაუმჯობესდეს“. მეგონა ასე იყო, მაგრამ ჩემს შემთხვევაში მწერალი შეცდა. 2010 წლის იანვარში მოსკოვის ცნობილ კლინიკაში ხელოვნური განაყოფიერების პროცედურაზე მოვედი. შეხვედრის დროს ექიმმა თქვა: ”თქვენ არ გაქვთ დაორსულებისთვის შესაბამისი კვერცხუჯრედი, შეგიძლიათ სცადოთ სტიმულაცია, მაგრამ არ შემიძლია იმის გარანტია მოგცეთ, რომ ეს დაგეხმარებათ. ”. მან დამარწმუნა, რომ ანტონი მიმეყვანა გამოკვლევაზე და რამდენიმე დღის შემდეგ გამომიცხადა, რომ მას აქვს აზოოსპერმია - სტერილური სპერმა, ანუ სპერმატოზოიდები საერთოდ არ არის. არც კი იცოდნენ რა ხდებოდა.
"შეგიძლიათ სათესლე ჯირკვლის ბიოფსია გაიკეთოთ", - შესთავაზა ექიმმა. ჩვენ აბსოლუტურად დარწმუნებული ვიყავით, რომ ეს იმოქმედებდა. დიახ, გარკვეული სირთულეები შეგვხვდა, მაგრამ მედიცინამ უკვე დიდი ნაბიჯი გადადგა და ყველაფრის მოგვარება შესაძლებელია.
იმ დღეს დედაჩემს ვლადივოსტოკშიც კი დავურეკე და სიხარულით გამოვუცხადე: "მალე ბებია გახდები!" სხვანაირად არ შეიძლებოდა! როგორც ჩანს, დაბრკოლებების კურსს გავრბოდით. ანტონი დათანხმდა პროცედურის ჩატარებას. ვერ წარმომიდგენია, რა რთული იყო მისთვის.
ბიოფსიის შემდეგ ექიმმა თქვა, რომ ჩემს ქმარს პრაქტიკულად არ ჰქონდა სიცოცხლისუნარიანი სპერმა.
ექიმმა გააფრთხილა: ”შანსები ცოტაა. წარმატების იმედი არ მაქვს, მაგრამ სასწაულები ხდება.
განაყოფიერება მოხდა და მესამე დღეს ერთი ემბრიონი გადმომინერგეს. მართალია, გამაფრთხილეს, რომ ის ძალიან სუსტი იყო მაგრამ იმედი მაინც მომეცა.
თუმცა, მე მჯეროდა სასწაულების. ეს ყველაფერი ფანტაზიას ჰგავდა – ერთგვარი უნაყოფობა, IVF პროცედურა, ემბრიონები... იცით, როცა ადამიანი საკუთარ სამყაროში ცხოვრობს, არ უნდა რეალობის მიღება. მეორე დღეს დავიწყე ჩემი მდგომარეობის თვალყურის დევნება. იმ დღეების მინი დღიური მაქვს. გადანერგვიდან მესამე დღეს დავწერე, რომ თავს კარგად არ ვგრძნობდი: „მეტროში ცუდად ვიყავი“. სამი დღის შემდეგ: „ძალიან მინდა მწნილი. ეს ნამდვილად ორსულობაა." დარწმუნებული ვიყავი ამაში!
ალბათ მე რომ სხვა ქმარი მყოლოდა და მას სხვა ცოლი, პროცედურა ბევრად წარმატებული იქნებოდა.
ჩვენ შემთხვევაში, შანსი ნულის ტოლი იყო: ბოლოს ექიმმა გამოაცხადა, რომ მე და ჩემს მეუღლეს შვილი არ გვეყოლებოდა. არ მჯეროდა. იმ დროისთვის პეტერბურგში უნაყოფობის მკურნალობის შესახებ მიმოხილვები მქონდა წაკითხული და დარწმუნებული ვიყავი, რომ იქ დამეხმარებოდნენ.
2011 წელს მე და ანტონმა ავირჩიეთ ყველაზე წარმატებული კლინიკა პეტერბურგში, ექიმმა თქვა: „შენი ქმარი სრულიად უნაყოფოა. სუროგატი დედა კი არ გიშველის, რადგან არ გაქვს საკუთარი გენეტიკური მასალა“. სიგიჟე დავიწყე, ყველგან ბავშვები დავინახე. მე მყავდა საუკეთესო მეგობარი, რომელიც დაორსულდა და მითხრა, რომ აბორტის გაკეთება სურდა. ამ სიტყვების შემდეგ შევწყვიტე მასთან საუბარი.
2011 წლის ბოლოს დავიწყე ოვულაციის დღის გამოთვლა და ანტონთან სექსი მხოლოდ გრაფიკით იყო. ოვულაცია, ექიმების თქმით, საერთოდ არ მქონია, მაგრამ იმედი მქონდა, რომ გამოჩნდებოდა. მთელი 2012 და 2013 წლებში ვმკურნალობდით, დავდიოდით ეკლესიაში და მკითხავებთანაც კი. მე მჯეროდა ყველანაირი ნიშნის.
დედამთილმა ფრთხილად შემომთავაზა შვილის აყვანა. ანტონთან ერთად დავდიოდი ფსიქოლოგთან და ორსულთა კურსებზე. ფაქტობრივად, მთელი ეს დრო უბრალოდ ვგიჟდებოდი. იქამდე მივედი, რომ სამსახურში ვერ წავედი, რადგან მასწავლებელი ვარ და ბავშვების დანახვაზე ტირილი მეწყებოდა.
2016 წლის შემოდგომაზე ანტონმა სერიოზულად სასაუბროდ დამიბარა. მან თქვა, რომ ჩემი სურვილი, გავხდე დედა, სანაქებოა, მაგრამ ასე არ შეიძლება. ჩვენ არ შეგვიძლია საკუთარი შვილების გაჩენა, ამიტომ ალტერნატიული ვარიანტები უნდა განვიხილოთ.
შვილის გაჩენა მინდოდა, მინდოდა გამეგო როგორი გრძნობაა, როცა შენში ახალი სიცოცხლე იზრდება. შემდეგ რატომღაც ერთ-ერთმა ფორუმის წევრმა ახსენა დონორის ემბრიონები და ეს აზრი გონებაში ჩამიჯდა.
შევაგროვე ყველა საჭირო ინფორმაცია და დავიწყე ტრანსფერის მომზადება. ექიმმა თქვა, რომ უნაყოფო ქალების საერთო რაოდენობის დაახლოებით 2-3%-ს არ გააჩნია საკუთარი გენეტიკური მასალა. ფსიქოლოგთანაც მივედი, ყველა ჩემს ეჭვზე ვიმუშავეთ.
ტრანსფერი 2017 წლის აპრილის ბოლოს მოხდა. მხოლოდ ერთი ემბრიონი მქონდა გადანერგილი და მესამე დღეს დავიწყე ანალიზების გაკეთება. ნეგატიური... ექიმმა დამარწმუნა, ორი კვირა დავლოდებოდი და hCG-ს ტესტისთვის მივსულიყავი. მივყევი მის რჩევას. როცა დადებითი შედეგი მივიღე, თავს ძალიან უცნაურად ვგრძნობდი.
ეს იყო შიშთან, მღელვარებასა და დაბნეულობასთან შერეული სიხარული.
მთელი ორსულობის განმავლობაში ჩემში ბედნიერების უზარმაზარი ტალღა აღიმართა.ეს ბედნიერება ზედმეტად წარმოუდგენელი და არასწორიც კი იყო. მეორე თვეში მძიმე ტოქსიკოზი დამემართა, მეექვსეში კი საავადმყოფოში გადამიყვანეს. საშვილოსნოს ტონუსი გაიზარდა და მითხრეს, რომ ეს ბავშვისთვის საშიში იყო. ორი კვირის შემდეგ გამომწერეს, მაგრამ ისე შემეშინდა, სახლიდან გასვლის მეშინოდა.
2017 წლის ზაფხულში, პიჯაკი ჩავიცვი და აივანზე გავედი ჰაერის ჩასასუნთქად. სიარული მიჭირდა, ეტყობოდა, რაღაც დიდი და მძიმე იყო მუცელში. ძალიან მეშინოდა ბავშვთან შეხვედრის. რა მოხდება, თუ ის არ მიმღებს? რა მოხდება შემდეგ? როგორ ჩაივლის მშობიარობა? ეს ბავშვი ჩემი არაა თუ ჩემია?
ბავშვი მუცელში ისე იყო მოთავსებული, რომ ექიმებმა მეექვსე თვემდე ვერ დაადგინეს მისი სქესი. როდესაც ეს მოხდა, მე ვტიროდი - არ ვიცი რატომ. ყველა კითხვაზე პასუხი მივიღე, როცა მაქსიმმა წიხლი დამარტყა. თითქოს უნდოდა ეთქვა: დედა, აქ ვარ, შენთან ვარ! ჩემი სამყარო იმ წამს თავდაყირა დატრიალდა. მას შემდეგ დავიწყე ფეხმძიმობით სიამაყე და მიხაროდა, როცა მეტროში და ავტობუსებში ადგილს მითმობდნენ. ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ყველა შურით მიყურებდა. ექიმები ხშირად მირეკავდნენ და მეკითხებოდნენ, როგორ ვგრძნობდი თავს. ორსულობა ყველაზე ბედნიერი პერიოდი იყო ჩემს ცხოვრებაში.
მაქსიმკა 2018 წლის 12 იანვარს დაიბადა. მახსოვს ის მომენტი, როცა მკერდზე დამიწვინეს სამშობიარო ოთახში... ყველა ახალშობილი ერთნაირია და მაქსიმკა უჩვეულოდ ლამაზი ბავშვი იყო, ძალიან ჰგავდა ანტონს. ცოტა ხნის წინ, მაღაზიის რიგში, ერთი ქალი შეეხო, ანტონს უყურებდა, "აბა, ვაა, როგორ ჰგავს მამას!". იმ მომენტში თქვენ უბრალოდ უნდა გენახათ ჩემი ქმრის თვალები - ისინი ასახავდნენ მსოფლიოს მთელ ბედნიერებას.
კრიობანკში კიდევ ერთი ემბრიონი გვაქვს დარჩენილი. წელიწადნახევარში ვეცდებით მის აყვანას, შემდეგ კი ჩვენს ბიჭს ნახევარდა ან ძმა ეყოლება.