"დედას ვუთხარი, როგორც კი ყარაჯალაში მივალთ, მაშინვე ქართულის სწავლა უნდა დამაწყებინო-მეთქი"
25 წლის აზერბაიჯანელ გოგონას, ნია ყურბანოვას არც ისე დიდი ხნის წინ ნაილა ერქვა, დღეს ასე აღარავინ ეძახის, მისთვის სახელის შეცვლის მიზეზი კი ბანალური, მაგრამ მძიმეა - სახელის გამოცვლით უნდა ის ტკივილი დაივიწყოს, რომელიც გადაიტანა, ამ პატარა და სუსტმა გოგონამ დაამტკიცა, რომ შეუცვლელი წესები არ არსებობს. მით უფრო, თუ ეს წესები ადამიანის დათრგუნვასა და დამონებას ემსახურება.
დღეს მშვენიერი ნია ყურბანოვა თელავში ცხოვრობს, სადაც ყველა იცნობს და ყველა სიამოვნებით მიგასწავლით მშვენიერ დიზაინერს, რომელიც ქართულად ბრწყინვალედ ლაპარაკობს. შეუძლებელია, აღმოსავლური ინტონაციით შეფერილმა მისმა ქართულმა თქვენი გული არ მოიგოს.
- ყარაჯალა ჩემი მშობლიური სოფელია, იქ დავიბადე, გავიზარდე და სადაც უნდა ვიყო, მუდამ იქაურობისაკენ გამიწევს გული. ხუთი წლის განმავლობაში ყაზახეთში ვცხოვრობდით, მამა ტაქსის მძღოლად მუშაობდა და კარგად მახსოვს, როგორ ვდარდობდი ჩემს სოფელთან განშორებას. სკოლაც მთრგუნავდა, რადგან ჩემი კლასელები ჩემი დამახინჯებული ყაზახურის გამო იცინოდნენ, თუმცა, ალბათ, ბრძოლა სწორედ მაშინდელმა სტრესმა მასწავლა. იმის ნაცვლად, რომ ბავშვების დაცინვის შემდეგ მეტირა, დავიფიცე, რომ რადაც უნდა დამჯდომოდა, მათი ენაც უნდა მესწავლა და რუსულიც, რადგან ყაზახეთში რუსულსაც ისევე იყენებენ, როგორც მშობლიურს. ორივე ენა ძალიან მალე ვისწავლე, მერე კი ამას უზბეკურიც დავამატე. თუმცა, ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო. მალე მამაჩემმა ალკოჰოლისა და სხვა ბევრი მიზეზის გამო მუშაობა ვეღარ შეძლო და ყარაჯალაში დაბრუნდა. მოგვიანებით ჩვენც წამოვედით და ახლა უკვე სამშობლოში აღმოვჩნდი უცხო, რადგან სკოლაში ქართულად წერა-კითხვა თითქმის ყველა ბავშვმა იცოდა, მე კი არაფერი გამეგებოდა. თითქმის დეპრესიაში ჩავვარდი, რადგან ქართული ისეთი ძნელი მომეჩვენა, ვიფიქრე, ვერასოდეს ვისწავლი-მეთქი. მგონი, ასეთი ფიქრის მიზეზი ისიც იყო, რომ ოჯახური სტრესი უკვე ძალას მაცლიდა.
სოფელში დაბრუნებისთანავე ჩემი მშობლები ერთმანეთს დაშორდნენ და ამის ინიციატორი მე ვიყავი - მე დავაძალე დედას, მამას გაშორებოდა და ის ტანჯვა აერიდებინა თავიდან, რომელსაც მისგან იტანდა. ბოლოს ქართულის სწავლაც გადავწყვიტე. ეს ძლიერი ენაა და მისი ძალა ყველა სიტყვაში იგრძნობა. ამასთან, ქართულში არის ისეთი ბგერები, რომლებიც საიდან ჩნდება, ვერ ხვდები. ჩემთვის ასეთია ბგერა ტ. ამ მიზეზების გამო ქართული ენის კარის შეღება მემძიმა და მხოლოდ მისი შესწავლის შემდეგ მივხვდი ქართულთან დაკავშირებულ ერთ საოცრებას - რაც უფრო უკეთ სწავლობ, მით უფრო საინტერესო ხდება, თუმცა მე ხომ ეს არ ვიცოდი და რომ არა ერთი ქალბატონის უხეშობა, იქნებ ქართულთან დიდხანს ვერც მივსულიყავი. 14 წლისა თელავის მაღაზიაში რაღაცების შესაძენად შევედი და რადგან ქართული არ ვიცოდი, გამყიდველს რუსულად დაველაპარაკე. მან ქართულად მიპასუხა. მართალია, ვერ გავიგე, რა მითხრა, მაგრამ მისი გამომეტყველებით ყველაფერს მივხვდი - მისი სახე ამბობდა, რომ არ იყო ვალდებული, ჩემთვის რუსულად ეპასუხა. მაღაზიიდან გამოვედი და დედას ვუთხარი, როგორც კი ყარაჯალაში მივალთ, მაშინვე ქართულის სწავლა უნდა დამაწყებინო-მეთქი. მიუხედავად იმისა, რომ დედაჩემმა თავადაც კარგად არ იცოდა ქართული, ასოები ისე ლამაზად დამიწერა, თვალი ვერ მოვწყვიტე.
- დედამ რატომ არ იცოდა ქართული, ის ხომ საქართველოში დაიბადა და გაიზარდა?
- იმიტომ, რომ მის თაობას სკოლაში კვირაში ქართულის მხოლოდ ერთ გაკვეთილს უტარებდნენ და იმიტომაც, რომ დედას სწავლა არ დასცალდა - 14 წლის გაათხოვეს.
- და აქედან დაიწყო მისი პრობლემები...
- რა თქმა უნდა. ჩვენი ქალების პრობლემების ძირითადი მიზეზი სწორედ ნაადრევი გათხოვებაა. მათ ცხოვრების ყველაზე ლამაზ წლებს ართმევენ, თანაც ისე, რომ ხშირად წარმოდგენაც არ აქვთ, ვის მიჰყვებიან ცოლად. დედაჩემი 12 წლით უფროს კაცს გააყოლეს. ალკოჰოლზე დამოკიდებული მამა უამრავ პრობლემას გვიქმნიდა. განსაკუთრებით - დედას, რომელიც ყველაფერს ჩემთვის ითმენდა - მე ხომ გოგო ვიყავი და თუ დედა ოჯახს დაანგრევდა, ვეღარასოდეს გავთხოვდებოდი. ამის გამო დანაშაულის გრძნობა მტანჯავდა.
<div>
<div class="gtx-trans-icon"></div>
</div>