ყველა, ვინც ფიქრობს, რომ სიბერეში უნდა შეწყვიტოს თავის მოვლა და საკუთარ თავზე ფიქრი, ძალიან ცდება. ჩემი მეგობრის დედა ამის ნათელი მაგალითია. მან მოაგროვა ცოტაოდენი ფული, დაამატა პენსია და დასასვენებლად წავიდა. ის ბულგარეთსა და თურქეთში მოგზაურობასაც გეგმავს და იმედოვნებს, რომ ეს მისთვის დაუვიწყარ მოგონებად იქცევა.
ამჯერად ის კვიპროსზე იმყოფება და ფიქრობს, რომ სიბერე სულაც არ არის ის დრო, როცა უბრალოდ უნდა იარსებო და ცხოვრება მოსაწყენ დღეებად აქციო. ჩემი მეგობარი ამტკიცებს, რომ ეს უბრალოდ ამაზრზენი საქციელია, რომ ხანშიშესულ ადამიანს ასეთი საქციელი არ შეშვენის, რადგან მისი ვაჟიშვილი მანქანის სესხს ვერ იხდის, ქალიშვილს კი შვილების სწავლის გადასახადი არ აქვს. ისინი ფიქრობენ, რომ დედა თავისი პენსიით უზრუნველყოფს მათ, თუმცა რატომაა ვალდებული ადამიანი საკუთარი პენსია არა საკუთარ თავს, არამედ სხვებს მოახმაროს? მოხუცებულს ისევე აქვს სურვილები და მოთხოვნილებები, როგორც ეს ნებისმიერ ახალგაზრდა ადამიანს შეიძლება ჰქონდეს.
ჩემს ნათესავსაც ჰქონდა მსგავსი შემთხვევა, როცა ბებიამ შვილიშვილები მშობლებთან დააბრუნა და საკუთარი ცხოვრებით ცხოვრება დაიწყო. მან გაყიდა ერთოთახიანი ბინა და სტამბოლში საკუთარი ბიზნესი წამოიწყო, რამაც ნათესავების აღშფოთება გამოწვია. ისინი ამბობდნენ, რომ ბებია შვილიშვილებსა და შვილებს უსამართლოდ მოექცა. ის სტამბოლში პარტნიორთან ერთად ბედნიერად ცხოვრობს, ხოლო ახლობლებმა მასზე უარი თქვეს, არ იწვევენ ოჯახურ შეკრებებზე და არც კი ინტერსდებიან მისი ბედით. ამის მიუხედავად, ბებია ხშირად აქვეყნებს ფოტოებს სოციალურ ქსელში და წერს, რომ 60 წლის ასაკში ცხოვრება მხოლოდ იწყება.
<div> <div class="gtx-trans-icon"></div>
</div>