უნდა დაეხმარონ თუ არა შვილები ხანდაზმულ მშობლებს? ამ კითხვაზე სხვადასხვა პასუხი არსებობს, თუმცა იმაზე, რომ მშობლების პატივისცემა და მათზე ზრუნვა ყველა შვილის ვალია, ყველა თანხმდება. საკუთარ გამოცდილებაზე 66 წლის პენსიონერი, ანა საუბრობს:
„გასული წლიდან პენსიაზე გავედი. ეს იმაზე რთული აღმოჩნდა, ვიდრე მეგონა. ერთხელ ჩემმა ქალიშვილმა მკითხა, მაქვს თუ არა საკმარისი ფული საცხოვრებლად, მაგრამ მე მრცხვენოდა ჩივილი. მე ვუპასუხე, რომ ჩემთან ყველაფერი რიგზეა. იხსენებს ანა. ჩემი ქმარი ხუთი წლის წინ გარდაიცვალა. მას შემდეგ მარტო ვცხოვრობ. ჩემი შვილები უკვე დიდი ხანია, მოზრდილები არიან, ნანამ და ალქესიმ უმაღლესი განათლება მიიღეს, აქვთ საკუთარი ოჯახები. მთელი ცხოვრება ვცდილობდი, მათზე მეზრუნა, მათი გულები გამეხარებინა, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ კარგად ვერ გავზარდე.
პენსიაზე გასვლის შემდეგ არსად აღარ ვმუშაობ, დამატებითი შემოსავალი არ მაქვს. ყველამ იცის, რამდენად რთულია პენსიონერებისთვის ასეთ პირობებში გადარჩენა. ჩემი შვილები კი კარგ ფულს შოულობენ და ვერ ამჩნევენ, რომ მათი დახმარება მჭირდება. ფული მხოლოდ გადასახადებისა და ელემენტარული პროდუქტებისთვის მყოფნის. კარგია, რომ წამლები არ მჭირდება, თორემ ძალიან გამიჭირდებოდა.
ჩემმა შვილებმა კარგად იციან, რამდენს ვიღებ ჩემს ანგარიშზე ყოველთვიურად, მაგრამ ვერ ვგრძნობ, რომ ჩემზე დარდობენ. ხანდახან ისე არიან დაკავებული საკუთარი საქმით, რომ კვირაში ერთხელაც არ დარეკავენ. ერთხელ ნანამ კვირა დღეს შემომირბინა, ჩემთან ერთად ჩაი დალია და მკითხა, ყველაფერი რიგზე იყო თუ არა. და რა შემეძლო მეპასუხა? თვითონ ვერ დაინახა, რომ ჩემი მაცივარი ცარიელი იყო? ყოველ წელს ჩემი შვილები და მათი ოჯახები დასასვენებლად მიდიან. ამას ბევრი ფული სჭირდება. ბავშვებს არაფერს აკლებენ, ყიდულობენ ძვირადღირებულ ტელეფონებსა და ტანსაცმელს, თუმცა ამბობენ, რომ ფული არაფერში ყოფნით. ხომ შეუძლიათ, ზოგ რამეზე უარი თქვან?
მე მყავს და. მისი შვილები ძალიან განსხვავებულად იქცევიან. ყოველ შაბათ-კვირას ის და მისი ოჯახი იკრიბებიან, განიხილავენ ახალ მოვლენებს, ურთიერთობენ. ჩემი დისშვილები ძალიან კეთილები არიან, დედამისის კეთილდღეობაზე მნიშვნელოვანი მათთვის არაფერია და როცა ჩემი და მეკითხება ჩემს შვილებზე, მე სათქმელი არაფერი მაქვს...
ცრემლებამდე მტკივა, რომ ჩემი ზრდასრული შვილები საერთოდ არ ზრუნავენ ჩემზე. მათ მივუძღვენი ჩემი სიცოცხლე, ჯანმრთელობა, ყველაფერი მივეცი მათ. ისინი გაიზარდნენ და ახლა მათი ნდობა არ შემიძლია, რადგან მათ აქვთ საკუთარი ცხოვრება და სიბერეში აღარ ვჭირდები. არ მგონია, რომ ჩემი შვილები ჩემი დის შვილებზე ნაკლებად განათლებულები არიან, ვერ ვხვდები, რა დავაკელი...
ერთხელ ჩემი დისგან ვისესხე ფული, ახლა კი მრცხვენია, როცა მეკითხება, ჩემი ქალიშვილი და შვილი მეხმარებიან თუ არა. ახლა აღარაფერს ვესესხები, რადგან მესმის, რომ ვალს ვერ დავფარავ. მახსოვს ჩემი მშობლები, ისინი ყოველთვის ძალიან მეხმარებოდნენ, თუმცა მე ყოველთვის ვზრუნავდი მათზე და მადლობელი ვიყავი ყველაფრისთვის, რაც მათ გააკეთეს ჩემთვის.
მრცხვენია ამაზე ლაპარაკი. არ მესმის, შესაძლებელია თუ არა ასე მოქცევა მოხუც მშობლებთან? იქნებ რამე დავაშავე? ვცდილობ, დავზოგო ყველაფერზე, მაგრამ ესეც არ არის საკმარისი ნორმალური ცხოვრებისთვის“.