"მახ­სოვს, მა­შინ ვი­ფიქ­რე, ეს თუ ასე ექ­ცე­ვა ქა­ლებს, რო­გორც მე, სა­ო­ცა­რი მა­მა­კა­ცი ყო­ფი­ლა-მეთ­ქი..." - ანა ტყებუჩავა მეუღლესთან ურთიერთობის შესახებ

სე­რი­ალ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის“ მსა­ხი­ობ­მა ანა ტყე­ბუ­ჩა­ვამ მე­უღ­ლეს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­სა­ხებ გა­და­ცე­მა "სთო­რი­ში“ გუ­ლახ­დი­ლად ისა­უბ­რა. მისი თქმით, რე­ჟი­სო­რი ლე­ვან ბა­რა­მი­ძე მის ცხოვ­რე­ბა­ში სწო­რედ მა­შინ გა­მოჩ­ნდა, რო­დე­საც ორი ახლო მე­გო­ბა­რი და­კარ­გა და მძი­მე პე­რი­ო­დი ჰქონ­და. ანა ამ­ბობს, რომ მე­უღ­ლეს მის­თვის სიმ­შვი­დე მო­აქვს და არ არ­სე­ბობს პრობ­ლე­მა, რომ­ლის მოგ­ვა­რე­ბაც მას არ შე­უძ­ლია...

ანა ტყე­ბუ­ჩა­ვა:

"ლე­ვა­ნი ძა­ლი­ან ნა­თე­ლი და მშვი­დი ღრუ­ბე­ლია, რო­მე­ლიც ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში გა­მოჩ­ნდა. რთუ­ლი პე­რი­ო­დი მქონ­და, ძვირ­ფა­სი ადა­მი­ა­ნე­ბი დავ­კარ­გე და ავი­რი­ეთ მეც და ჩემი სა­მე­გობ­რო წრეც. ძა­ლი­ან მინ­დო­და იმ რე­ა­ლო­ბი­დან გაქ­ცე­ვა. ამ დროს სე­რი­ა­ლი უკვე და­წყე­ბუ­ლი იყო. ლე­ვა­ნი, რო­გორც რე­ჟი­სო­რი, მე­გო­ბარ­მა გა­მაც­ნო. ჩვენს ოჯახ­ში ძა­ლი­ან ხმა­უ­რი­ა­ნი ხალ­ხი ვცხოვ­რობთ, დედა გუ­რუ­ლია და მამა - მეგ­რე­ლი. მეც ასე­თი ვარ... მაგ­რამ ლე­ვა­ნი ძა­ლი­ან წყნა­რია, არა­ვის აწუ­ხებს, ისე აკე­თებს ყვე­ლა­ფერს. ამი­ტომ მისი გა­მო­ჩე­ნა ჩემ­თვის დიდი სიმ­შვი­დის მომ­ტა­ნი იყო. ისე მი­ვე­კა­რი, თა­ვად, მგო­ნი, არც გეგ­მავ­და სე­რი­ო­ზულ ურ­თი­ერ­თო­ბას.

არ მომ­წონს ძა­ლი­ან მო­ლა­პა­რა­კე და აქ­ტი­უ­რი მა­მა­კა­ცე­ბი. დინ­ჯი, სი­ტყვა­ძუნ­წი კა­ცე­ბი უფრო მომ­წონს და ჩემ­თვის ეს უფრო სა­ინ­ტე­რე­სოა. მე მიყ­ვარს ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ყოფ­ნა. შე­იძ­ლე­ბა მა­შინ მქონ­დეს დის­კომ­ფორ­ტი, როცა კარ­გად არ გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი, მაგ­რამ ესეც ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლია. მე არ ვარ ჰო­ლი­ვუ­დის ვარ­კვლა­ვი, სი­ნათ­ლე და წყა­ლი რო­გორც სხვებ­თან, ისე ჩემ­თა­ნაც მი­დის და ამის გამო შე­იძ­ლე­ბა მო­უ­წეს­რი­გე­ბე­ლი ჩა­ვი­დე მა­ღა­ზი­ა­ში. მა­კი­აჟს არ ვხმა­რობ ყო­ველ­დღი­უ­რად, მე­უღ­ლემ­დეც ასე იყო და შემ­დე­გაც.

კარ­გად მახ­სოვს ლე­ვან­თან შეხ­ვედ­რის პირ­ვე­ლი ემო­ცი­ე­ბი. ძა­ლი­ან ბევ­რი ვი­ლა­პა­რა­კე ამ დროს, აკა მორ­ჩი­ლა­ძის წიგ­ნი მა­თხო­ვა და სახ­ლამ­დე შორი გზით მი­ვე­დით. მახ­სოვს, მა­შინ ვი­ფიქ­რე, ეს თუ ასე ექ­ცე­ვა ქა­ლებს, რო­გორც მე, სა­ო­ცა­რი მა­მა­კა­ცი ყო­ფი­ლა-მეთ­ქი. სიყ­ვა­რუ­ლი რომ ამიხ­სნა, მი­თხრა, მიყ­ვარ­ხარ, მაგ­რამ კი­დევ ერთი ვინ­მე მიყ­ვარს და ეს ჩემი პრო­ფე­სი­ა­აო. ერ­თა­დერ­თი, რაც ზუს­ტად ვი­ცო­დი, სა­ინ­ტე­რე­სო მა­მა­კა­ცი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო და არ უნდა ჰყვა­რე­ბო­და ფეხ­ბურ­თი. იმე­დე­ბი გა­მიც­რუა ქარ­თულ­მა ფეხ­ბურ­თმა. ბიძა ფეხ­ბურ­თე­ლია, ახლა უკვე მწვრთნე­ლი. ბა­ბუ­აც გიჟ­დე­ბო­და ფეხ­ბურთზე და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სულ ფეხ­ბურ­თი მეს­მო­და...გაგრძელება