"ერთი დღეც არ მიძებნია ბიოლოგიური ოჯახი, ვინც ჩემზე უარი თქვა, მეც არ მჭირდება" - ნაშვილები გოგონას ოჯახის საოცარი ამბავი

სო­ცი­ა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" წარ­მო­გიდ­გენთ 29 წლის ნინი ნა­რი­მა­ნი­ძეს თბი­ლი­სი­დან, რო­მე­ლიც შვი­ლად აყ­ვა­ნი­სა და ნაშ­ვი­ლე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბის ტა­ბუ­და­დე­ბულ თე­მა­ზე სა­უბ­რობს. ახალ­გაზ­რდა ქალი პი­რა­დი მა­გა­ლი­თის მი­ხედ­ვით გვიყ­ვე­ბა, თუ რა ემო­ცი­უ­რი გზის გავ­ლა უწევთ ნაშ­ვი­ლე­ბი ბავ­შვე­ბის მშობ­ლებ­სა და თა­ვად ნაშ­ვი­ლებ ადა­მი­ა­ნებს.

„ჩემი ოჯა­ხი რომ არა, არ ვიცი, სად ვიქ­ნე­ბო­დი, ვინ ვიქ­ნე­ბო­დი, სა­ხე­ლიც კი არ ვიცი, რა მერ­ქმე­ო­და. ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა ცხოვ­რე­ბა­ში, რომ მათ­თან მოვ­ხვდი.

დიდ ოჯახ­ში გა­ვი­ზარ­დე. ბე­ბი­ას პე­და­გო­გი­უ­რი ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ბა­ბუა სამ­ხედ­რო იყო, ომის ვე­ტე­რა­ნი. სამი ქა­ლიშ­ვი­ლი გა­ზარ­დეს და საკ­მა­ოდ კარ­გი გა­ნათ­ლე­ბა მის­ცეს, დე­და­ჩე­მი იუ­რის­ტია, ერთი დე­ი­და მუ­სი­კის­მცოდ­ნე, მე­ო­რე - გერ­მა­ნუ­ლი ენის სპე­ცი­ა­ლის­ტი. ყო­ველ­თვის სწავ­ლა­სა და კა­რი­ე­რას იყ­ვნენ გა­და­ყო­ლი­ლი და გა­თხო­ვე­ბის სურ­ვი­ლი არას­დროს ჰქო­ნი­ათ. რა­ღაც ეტაპ­ზე, დე­და­ჩე­მი მიხ­ვდა, რომ მარ­ტო ყოფ­ნა არ უნ­დო­და და შვი­ლის აყ­ვა­ნა გა­და­წყვი­ტა. ეს არ იყო მარ­ტი­ვი ნა­ბი­ჯი, მით უმე­ტეს, საკ­მა­ოდ მა­ღალ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე მუ­შა­ობ­და მა­შინ და ძა­ლი­ან დიდი სა­ნაც­ნო­ბო წრე ჰყავ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში კი­დევ უფრო გა­ნი­კი­თხავ­დნენ ნა­თე­სა­ვე­ბი, მე­ზობ­ლე­ბი, მე­გობ­რე­ბი... 7 დღის ვი­ყა­ვი, როცა ამიყ­ვა­ნეს, სამ­შო­ბი­ა­რო­დან­ვე გა­მაშ­ვი­ლეს. რო­გორც ვიცი, დე­დამ ძა­ლი­ან ბევ­რი იშ­რო­მა ამის­თვის, ყვე­ლა­ფე­რი წი­ნას­წარ იყო შე­თან­ხმე­ბუ­ლი, დე­ტა­ლე­ბი არ მი­კი­თხავს, მის­თვის მძი­მე იყო ამის გახ­სე­ნე­ბა. მა­ში­ნაც არ იყო მარ­ტი­ვი და დღეს კი­დევ უფრო რთუ­ლი პრო­ცე­სია შვი­ლად აყ­ვა­ნა. მახ­სოვს, დე­დამ მი­თხრა და ხში­რად ამ­ბობს ამას, პირ­ვე­ლად რომ ჩაგ­ხე­დე თვა­ლებ­ში, იმ წა­მი­დან შე­მიყ­ვარ­დი, ისე­თი დიდი თვა­ლე­ბი გქონ­დაო. ეს რას ნიშ­ნავ­და, მა­შინ გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, როცა მე თვი­თონ მე­ყო­ლა შვი­ლი. ორ­სუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში, კი, და­დე­ბი­თი ემო­ცი­ე­ბი გაქვს, მაგ­რამ ერთი და­ნახ­ვით შეყ­ვა­რე­ბა რა იყო, მეც მა­შინ მივ­ხვდი.

ძა­ლი­ან გა­მა­თა­მა­მეს, არა­ფე­რი მაკ­ლდა. მი­უ­ხე­და­ვად ე.წ. “ბნე­ლი 90-ია­ნე­ბი­სა” “პამ­პერ­სი” რომ არ­სად იშო­ვე­ბო­და, ჩემ­თვის თურ­ქე­თი­დან ჩა­მოჰ­ქონ­დათ, ჩემს მე­გობ­რებს რომ დიდი ზო­მის ტან­საც­მე­ლი ეც­ვათ, მე ტყა­ვის ჩექ­მე­ბი­თა და “დუბ­ლი­ონ­კით” დავ­დი­ო­დი. ხან­და­ხან მე­თა­კი­ლე­ბო­და კი­დეც, უფრო სწო­რად, მრცხვე­ნო­და ამის გამო. არა­ფე­რი და­უკ­ლი­ათ, არც სით­ბო და არც რამე მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი. მაქ­სი­მა­ლუ­რად შეძ­ლეს ყვე­ლა­ფე­რი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, სი­ცო­ცხლე მა­ჩუ­ქეს.

წაიკითხეთ სრულად