"არის სტატისტიკა, სადაც ნათლად ჩანს, რომ საქართველოდან წასული ემიგრანტების მხოლოდ 9% არის ქალი. დანარჩენი - მამაკაცია გადახვეწილი, ისინი გზავნილების უდიდესი ნაწილის შემომტანები არიან.
თქვენ რა გგონიათ, იქ მამაკაცებს მინისტრებად ამუშავებენ? ნურას უკაცრავად! მუშაობენ შავ მუშებად, მშენებლობებზე, პლანტაციებში, ქარხნებში და ა.შ.
უბრალოდ, ეს არ ჩანს, იმიტომ, რომ კაცებს არ ჩვევიათ ტირილი და წუწუნი. არ ჰყვებიან საქვეყნოდ, რისი გადატანა უწევთ და ამის გამო კაცები გავხდით საგინებელნი..." - ასეთი შინაარსის წერილი მივიღე მამაკაცისგან, რომელმაც ჩემი სტატია წაიკითხა ემიგრანტ ქალებზე.
ამ სიტყვების ავტორის მსგავსად ბევრი ფიქრობს. მამაკაცები საუბარს ხშირად დუმილს ამჯობინებენ. რატომ? - იმიტომ რომ მათ აქვთ ერთი გამორჩეული თვისება - სიამაყე და ამ სიამაყეს დუმილის უფლების გამოყენებით იცავენ.
ბლოგი არ ეხება ყველა ქალბატონს და შესაბამისად, არ ეხება ყველა მამაკაცს. ძალიანაც კარგია, "გაყოყოჩებულ კაცუნებში" საკუთარ თავს არ ხედავენ.
მე ეს ძალიან მიხარია. ჩემი პატივისცემა მათ!
მამაკაცები ღიზიანდებიან, როცა ქალი მასზე ძლიერია. ამაყი მამაკაცები ვერ ეგუებიან იმ ფაქტს, რომ როცა არსებობს ოჯახი, არსებობს ცნება „ჩვენ“. მათ ორივეს შეუძლია ერთდროულად ზიდოს ოჯახის უღელი, ერთად გადაჭრან პრობლემები, ერთად უხაროდეთ და ერთად სწყინდეთ. არის მამაკაცების კატეგორია, რომლებიც ფიქრობენ, რომ მხოლოდ მათ არგუნა განგებამ „შემოსავლის წყაროს“ სტატუსი.
მერწმუნეთ, ყველა "ძლიერ" ქალს სურს, მართლაც ზრუნავდეს მასზე ძლიერი მამაკაცი. ჰქონდეთ დასაყრდენი და საიმედო თავშესაფარი.
ჩვენ ყველა ვიღაცისთვის ვცხოვრობთ, ვიღაცისთვის ვიბრძვით და ამ ბრძოლაში ან ვმარცხდებით, ან ვიმარჯვებთ.
ჯერ კიდევ ბავშვობაში ვფიქრობდი, რომ ქალი ყველაზე ძლიერი იყო. ამის მტკიცებულებად ჭადრაკის თამაშიც საკმარისი იყო.
ჭადრაკში მე ყოველთვის ვიცავდი "მამაკაცს" - ჩემზე ძლიერს და ამას წესები მავალდებულებდა.
მამა მეთამაშებოდა ბავშვობაში. ჭადრაკის დაფაზე პირველად მეფეს ვდებდი და მერე სხვა დანარჩენს. ამით უპირატესობას ვანიჭებდი მეფის გვირგვინს.
არასდროს ვიწყებდი თამაშს პაიკით. მხედარს "გამოვაჭენებდი", ჩემი ჭკუით, მოწინააღმდეგეს ვაშინებდი, მერე ოფიცერს ერთი პაიკით გზას ვუთავისუფლებდი და მეგონა, თუ ბევრი პაიკი მეყოლებოდა, მეფე ხელშეუხებელი იქნებოდა...
ამასობაში მამაჩემი "დაეროდა" ამ ჩემს "ჯარისკაცებს" და იშლებოდა ნამდვილი ომის ველი. ვხედავდი, რომ ძალა რაოდენობაში კი არა, გონიერებაში იყო. ხან მარჯვენა ფლანგს გაარღვევდა, ხან მარცხენას და ეს ჩემი ჯარისკაცები უსულოდ ცვიოდნენ მის ყუთში...
მრჩებოდა მეფე, დედოფალი და ერთი ოფიცერი, რომელსაც ხან ერთ მხარეს დავარბენინებდი, ხან მეორე მხარეს, მაგრამ მოწინააღმდეგის გალავანს ვერაფრით ვარღვევდი. უკანასკნელ წამებში გამომყავდა დედოფალი წინა ხაზზე: პირდაპირ, მარცხნივ, მარჯვნივ, უკან... მოვარბენინებდი მეფესთან, "დავხედავდი" - საფრთხე ხომ არ ემუქრებოდა... და მეფე იდგა გაუნძრევლად.
ახლა ვფიქრობ, როგორ არ "რცხვენოდა" მეფეს, რა დღეში იყო მის გამო დედოფალი..
დაბოლოს, "მოწინააღმდეგეთა კავალერია" დედოფალს კუთხეში მიიმწყვდევდა, ეს უკანასკნელი მაინც ეცდებოდა გაბრძოლებას და "სულს განუტევებდა..."
...ყველაფერ ამას კი ერთ ადგილზე დაბრძანებული მეფე ემოციის გარეშე უყურებდა. არც დედოფლის სიკვდილის შემდეგ ცდილობდა შურისძიებას.
ამ ომში ყველაზე საინტერესო ის იყო, რომ მოწინააღმდეგე არასდროს ეხებოდა მარტოდ დარჩენილ მეფეს, უბრალოდ, აცხადებდა: "შახი!" და აქ ყველაფერი მთავრდებოდა...
და რა კავშირი აქვს ჩემს ბავშვურ მეხსიერებას დღეს, საზღვარგარეთ წასულ ქალებთან და აქ დარჩენილ მამაკაცებთან? - ამ შემთხვევაშიც ასეა. როგორც ჭადრაკის დაფაზე, ისევე ჩვენს ოჯახებში, ბევრნი არიან ოჯახის წევრები, მაგრამ ქალი ყოველთვის ყველაზე მეტად ცდილობს, თავი გამოიჩინოს. ბევრ ქალბატონს არავინ ავალდებულებს, წავიდეს სახლიდან. ქმრებიც წინააღმდეგები არიან, მაგრამ ისინი მაინც მიდიან... მიდიან იმიტომ, რომ ჰგონიათ, ოჯახის "გადარჩენის" ერთადერთი ალტერნატივა თავად არიან. მიდიან ისევ ოჯახების კეთილდღეობისთვის, მაგრამ ვერ ხვდებიან, რომ ამის გაგება ბევრისთვის ძნელია. ბევრისთვის წარმოუდგენელიცაა რამდენიმე თვეში მონატრებისგან და ემოციისგან დაშრეტილი სხეულის და ჩამქრალი თვალების ცქერა სარკეში. მაგრამ ამ ჩამქრალი თვალების მდუმარებას მხოლოდ ერთი კონკრეტული ხმაური არღვევს - გულის აჩქარებული, მტკიცე ხმა - ბრძოლა გადარჩენისთვის, ოჯახისთვის.
...დაბოლოს, მჯერა, სანამ ჭადრაკის დაფაზე გაჩაღებულ ომში ძლიერი ქალი ფეხზე დგას - “შახი!“ გამორიცხულია...
იხილეთ ასევე: ნანიკოს ბლოგი: „ნახმარი ქალი“ - დედა განათხოვარი სარძლოს წინააღმდეგ