ესკალატორზე შევდექი და გაოცებისგან პირდაღებული თვალს ვერ ვაშორებდი სხვადასხვა ზონად დაყოფილ შენობას. მხოლოდ მაშინ გამოვფხიზლდი, როცა რბილ მატრასზე წამოწოლილმა უცნობმა ხელი დამიქნია. უკან მივიხედე, არავინ იდგა. „მე?“ - ხელი მკერდზე მივიდე და კითხვა დავსვი. მიუხედავად იმისა, რომ გერმანულიც კარგად მესმოდა, უცნობის სახის გამო ინგლისური ვამჯობინე. „დიახ“, თავი დამიქნია უცნობმა და ნიკონის პროფესიონალური ფოტოაპარატი მომაწოდა. გასაგებია, ამ იდეალურ მოსასვენებელ სივრცეში სურათი უნდა გადამეღო მისთვის. წვრილ შავ თვალებს ულამაზესი გრძელი წამწამები ამშვენებდა, რაც ჰარმონიულად ერწყმოდა აწეულ ყვრიმალებს, პატარა ცხვირს და სქელ ტუჩებს. თვალები ტუჩებზე გამიშტერდა. უცნობმა ჩემი მზერა შეამჩნია და გაეღიმა. ხმის ამოუღებლად ვუღებდი სურათებს, ის კი ჩემ წინ პოზიორობდა, რაც საშუალებას მაძლევდა, კარგად დამეთვალიერებინა.
- გერმანელი ხარ? - მკითხა ინგლისურად.
- არა, ქართველი, - გავუღიმე რაც შემეძლო მომხიბვლელად. ჩემი თავი კეკლუცობაში დავიჭირე. შევცბი. მე ხომ გათხოვილი ქალი ვარ, ექიმი ქმარი სახლში მელოდება, რას ვაკეთებ.
- მე ყაზახეთიდან ვარ, - გამიღიმა უცნობმა და ხელი გამომიწოდა. ვაუ, საინტერესოა, შუააზიელები ყველა ასეთი ლამაზები არიან ნეტავ? - ხვალ უკან ვბრუნდები, დღეს საღამოს ვარ მხოლოდ თავისუფალი და ქალაქს ვათვალიერებ. - უცნობმა თეთრი, ძლიერი, ულამაზესი კბილები გამოაჩინა. მე კი სრული შოკი მივიღე. ალბათ ცხენის რძის დამსახურებაა, გავიფიქრე. გამიგია, რომ მათ რაციონში ცხენის რძე ისეთივე ყოველდღიურობაა, როგორც ჩვენთან ძროხის.
- გავისეირნოთ? - გამომიყვანა ფიქრებიდან ბიჭმა.
- დიახ, - დავეთანხმე სასწრაფოდ და უკან ავედევნე.
- გერმანელი მეგონე, იცი გერმანული? - მკითხა და ისევ გამოაჩინა კბილები.
- დიახ, - თავი დავუქნიე სასწრაფოდ. ცხოვრებაში პირველად ვერ ვაწყობდი დიალოგს და ძალიან ვბრაზდებოდი საკუთარ თავზე. შუქნიშანთან მანქანები გაჩერდნენ.
- Schnell, schnell (სწრაფად) - დავუძახე ბიჭს და მაჯაზე ხელი წავავლე. გამომედევნა.
- Schnell? - მკითხა გაკვირვებულმა.
- Ya, schnell - გავუღიმე ისევ და გავიქეცი.
- Langsam – (ნელა) - გავუღიმე მე და ზლაზვნით დავიწყე სიარული.
- გასაგებია - მითხრა ბიჭმა და ისევ გამოაჩინა თავისი ულამაზესი 32 კბილი. დარწმუნებული ვარ, 32 ჰქონდა ან შეიძლება მეტი. კომუნიკაცია შედგა. ჩემი მდგომარეობა კი ნელ-ნელა მძიმდებოდა. ვხვდებოდი, როგორ ვიხიბლებოდი უცნობით და ვეკეკლუცებოდი მას. ისიც ასევე მპასუხობდა. სასიამოვნო გრძნობა იყო, რომ ვიღაცისთვის ისევ მომხიბვლელი ვიყავი. „Schnell“ და „langsam“-ის ძახებით შემოვირბინეთ ფრანკფურტის ცენტრი.
- ვივახშმოთ? - მომიბრუნდა აზიელი. ეს ცუდი აზრი იყო. თუ ვახშამს ცოტა ალკოჰოლს დავაყოლებდი, დილას უცნობის მკლავებში გავიღვიძებდი.
- მადლობაა, არ მშია, უნდა წავიდე. - ვუპასუხე სწრაფად და დასამშვიდობებლად მოვემზადე. იმის ღირსი ნამდვილად იყო, მადლობა გადამეხადა სასიამოვნო საღამოსთვის.
- იქნებ ჩემი სასტუმროს რესტორანში გვევახშმა, აქვე ახლოსაა - შემომთავაზა ყაზახმა. ეს უკვე ბოლო წერტილი იყო, არც კი დავმშვიდობებივარ, თავქუდმოგლეჯილი გავიქეცი ტაქსის გაჩერებისკენ. მანქანაში ჩავხტი და ჩემი მისამართი ვუკარნახე.
მთელი ღამე არ მიძინია. მთელი ღამე აივნიდან გავცქეროდი განათებულ ფრანკფურტს და ჩემს უკვე ჩამოშლილ ოჯახურ ცხოვრებაზე ვფიქრობდი. ლამაზი შუააზიელის გაცნობამდეც ვხვდებოდი, რომ მე და ჩემი მეუღლე ერთი მთლიანის ორი ნაწილი არასდროს ვყოფილვართ, მაგრამ ამას არასდროს ვაღიარებდი. იმ ღამეს კი, ევროპის ცენტრში მყოფი, მომხიბვლელ აზიელზე ვფიქრობდი და ვხვდებოდი, რომ ის ისე ძალიან მინდოდა, როგორც არასდროს მდომებია ჩემი ქმარი.
თბილისში ჩასულმა ჩემი შავბნელი ფიქრები თავიდან მოვიშორე.
შუაგულ ნიუ-იორკში მყოფი იმავე შეცდომის დაშვებას აღარ ვაპირებდი. მომხიბვლელი ამერიკელი ჩქარი ნაბიჯით, ხელჩაკიდებული მიმარბენინებდა მეხუთე ავენიუზე და უკან დახევას ან ტემპის დაგდებას არ ვაპირებდი. მოულოდნელად კუთხეში შეუხვია და მიწისქვეშა ჩასასვლელისკენ დაიძრა. ერთი წამით შევდექი, უსიამოვნო ტალღამ დამიარა სხეულში.
- სად მივდივართ? - ვკითხე შეშფოთებული სახით.
- აქ საუკეთესო „სტეიკს“ ამზადებენ. ამერიკიდან ისე არ უნდა წახვიდე, რომ არ გასინჯო. - გამიღიმა და ის შუააზიელი გამახსენდა, რომლის სახელიც კი არ ვიცოდი და რომელიც ჩემს უდიდეს სურვილად დარჩა. წინ წითელი აბრა აბრჭყვიალდა და მეც გულზე მომეშვა. ჩემი თანამგზავრი შინაურულად მიესალმა მასპინძელს და რაღაც გადაუჩურჩულა. „სტეიკი“ მართლაც ამერიკული, სისხლიანი და ისეთი აღმოჩნდა, ქართველები რომ ვამბობთ, თითები მივაყოლეო.
- დავლიოთ? - მეკითხება მაიკლი.
- დავლიოთ, - ვპასუხობ ენთუზიაზმით, თუმცა მაშინვე მახსენდება, რომ საშინელი ნაბახუსევი მელოდება. ნაბახუსევზე კი ჩემი ყოფილი ქმარი და მამაჩემი მიდგება თვალწინ. დაბრუშებული სახით და შუბლზე მიდებული ბორჯომის ბოთლით გამოდიოდა ხოლმე მამაჩემი სამზარეულოში, სკამზე დაასკდებოდა, დედა კი მაშინვე ცხელ წვნიანს უდებდა წინ. ბავშვობაში მიკვირდა, დედას როგორ ჰქონდა ხოლმე მუდმივად ცხელი წვნიანი მზად და მამას საიდან ჰქონდა ბორჯომი. რომ წამოვიზარდე, მივხვდი, დედაჩემი ზრუნავდა ორივეზე ქმრის გაღვიძებამდე, არ იზრუნებდა და... ჯობდა ეზრუნა. ჩემი ყოფილი ქმარი მთლად ამდენს არ ითხოვდა. ცხელი ყავაც ჰყოფნიდა და გამაყუჩებლითაც კმაყოფილდებოდა. მათ გახსენებაზე გამაჟრჟოლა, მაგრამ ჩემს თანამგზავრს რომ არ შეემჩნია, გავუღიმე.
- ღვინო თუ ვისკი? - მკითხა მაიკლმა, - ქართველებს ჭაჭა გიყვართ.
- ღმერთო ჩემო, შენ ალკოჰოლის გარდა არაფერი გაჩვენეს ქართველებმა? - ჩემს აღშფოთებას უკვე ვეღარ ვმალავ. პატრიოტიზმი თავის ადგილზე დგას.
- კი, როგორ არა, - მიღიმის ამერიკელი თავისი ბრწყინვალე კბილებით, - ხაჭაპური, ხინკალი, მწვადი.
- ღმერთო ჩემო, - იმხელა ხმაზე ვიყვირე, მცირე დარბაზში მსხდომმა ყველა სტუმარმა მე შემომხედა, - გელათი, ალავერდი, მცხეთა, მესტია არ გაგიგონია?
მაიკლი მთელ ხმაზე ხარხარებს. ზუსტად მიხვდა ჩემი აღშფოთების მიზეზს და თავის შეკავება არც კი უცდია.
- ვიცი, ვიცი, - მოითქვა სული და ერთი ჭიქა წყალი სულმოუთქმელად დალია, - რუსთაველიც, მეტეხიც, ბათუმიც, ყაზბეგიც. კიდევ გავაგრძელო?
- კი, - მექანიკურად დავუქნიე თავი.
- თქვენი დამწერლობა უნიკალურია, ერთადერთია, რომელსაც ამბობ და წერ. საოცრებაა მცხეთის ჯვარი და სვეტიცხოველი, ვარძია და უფლისციხე. - ცოტა კი უჭირს სიტყვების თქმა ჩემს თანამგზავრს, მაგრამ არ ვუსწორებ. საინტერესო ისტორიული ექსკურსი მასპინძელმა შეგვაწყვეტინა. ვისკიმ ყელი ჩამითბო. პირველი ჭიქის შემდეგ ბოთლი დავიდგით მაგიდაზე. გემრიელმა საჭმელმა და ალკოჰოლმა თავისი ქნა. თვალებიდან ნაპერწკლებს ვაფრქვევდი და არც ჩემი პარტნიორი იყო ნაკლებ დღეში.
- წამოხვალ ჩემთან? - ვკითხე გაუბედავად.
- ტაქსის გავაჩერებ, - წამოხტა ფეხზე მაიკლი. ფული მაგიდაზე დაყარა და სირბილით გამიყვანა გზაზე. დილით მზის სხივმა გამაღვიძა. ფარდები გადაწეული იყო და შემოდგომის თბილი დღე თენდებოდა. თვალების გახელამდე წინა ღამე გამახსენდა და ტკბილად გამეღიმა. საწოლში მარტო ვიწექი, მაგრამ ეს დიდ პრობლემას არ წარმოადგენდა, ჩვენ ხომ ცხოვრებაში მეტჯერ შეხვედრას მაინც აღარ ვაპირებდით. გვერდი ვიცვალე და თვალი გავახილე. ტუმბოზე ჭიქა წყალი, წამალი და პატარა ფურცელი ეწყო. გამეღიმა. ჩემს ქმართან რამდენიმეწლიანი თანაცხოვრების განმავლობაში ერთხელაც არ დამხვედრია ტუმბოზე არაფერი, თუ არ ჩავთვლით ზოგჯერ ჭუჭყიან ტანსაცმელს. ფურცელს დავწვდი. ჩემდა გასაკვირად, ნაბახუსევი არ მაწუხებდა.
„ეს ჩემი ნომერია, დამირეკე. ოდესმე იქნებ საქართველოშიც გესტუმრო. მაიკლი“ - ეწერა ქაღალდზე. ფურცელი მოვკუჭე და საწოლიდან პირდაპირ ვისროლე. სად დავარდა, არ ვიცი. ძებნას არ ვაპირებდი. საუზმე მინდოდა და მერე გზის გაგრძელებაზე უნდა მეზრუნა. ალიასკაზე ფრენა კვირაში ერთხელაა. ჯუნოში ალბათ ბევრი ხალხი არ დაფრინავს. ხვალინდელ რეისზე ბილეთი თუ არ ავიღე, ერთი კვირა კიდევ აქ მომიწევს დარჩენა. ნიუ-იორკს ერთ კვირაში კი არა, ერთ წელშიც ვერ ამოვწურავ. სასტუმროს პირველ სართულზე ჩავდივარ და სასადილო ოთახში ცარიელ მაგიდას ვირჩევ. ერთ ჭიქა ყავას ვიღებ და ტელეფონში ვძვრები. სოციალურ ქსელში უნდა ავტვირთო ჩემი ფოტოები. მე საერთოდ არ მაღელვებს, რამდენ „ლაიქს“ აიღებს ჩემი სურათები ან რამდენ კომენტარს დამიწერენ დაბოღმილი ადამიანები. სოციალურ ქსელში აქტიურობა აუცილებელია დღევანდელ ცხოვრებაში. თუ ახალ ფოტოს არ დებ, ახალ პოსტს არ წერ, თან ისეთს, ნახევრად გაურკვეველი როა, ნახევრად ფილოსოფიური და მწარე, საინტერესო აღარ ხარ. ჰოდა, თუ საინტერესო არ ხარ, არც სამუშაო გაქვს, არც ფული და საერთოდ იძირები.
ჩემი რძლის კომენტარი ახალი ფოტოს ატვირთვისთანავე ჩნდება: „ჩემი საყვარელი მულიიიი“. მინდა ვკითხო, როდის შეგიყვარდი-მეთქი, მაგრამ ასეთები არ შეიძლება. მეც გულებს ვუგზავნი. კიდევ რამდენიმე ჩასაფრებული დაბოღმილი მეგობარი მიკომენტარებს, ისეთები, რომელთაც ცხოვრებაში ფეხი არ გაუდგამთ საქართველოს კი არა, თბილისს გარეთაც კი. არადა, თავი მოაქვთ, თითქოს წელიწადში სამჯერ დადიან ევროპა-ამერიკაში. პირველად ეიფელის კოშკთან გადაღებული სურათი რომ ავტვირთე სოციალურ ქსელში, ერთმა ისეთმა ნაცნობმა დამირეკა, ჩემი არსებობა ალბათ აღარც რომ ახსოვდა. ჩვენი დიალოგი ზუსტად ასე შედგა:
- სოფია, საყვარელო, როგორ ხარ?
- კარგად, შენ? - ვკითხულობ ზერელედ.
- მეც კარგად. სად ხარ?
- საფრანგეთში, - ვპასუხობ ისევ მოკლედ. ზუსტად ვიცი, რომ ჩემი ფოტო აქვს ნანახი და იმიტომ მირეკავს.
- შეგიძლია ვიდეოთვალი ჩართო და ეიფელი დამანახო? მომენატრა. - ამბობს ნოსტალგიით შეპყრობილი ხმით. არა, ვერ დავმალავ, ნამყოფი ნამდვილად არის პარიზში, მაგრამ ასეთი შეყვარება როდის მოასწრო, რომ ლამის ცრემლი გადმოსცვივდა, არ ვიცი. ან ამ მონატრებას მაინცდამაინც ჩემი ვიდეოზარით იკმაყოფილებს? გულს არ ვწყვეტ და კამერას ვრთავ. ჯერ მე ვჩანვარ, მერე კი ისეთ კუთხეს ვარჩევ, რომ ეიფელის წვერი მაინც გამოჩნდეს.
- არ არსებობს, მართლა მანდ ხარ? - კივის მთელ ხმაზე.
- ჰო, აბა, ხომ არ მოგატყუებდი. - ნაწყენი ვარ.
- მარტო ხარ (ქმარს ახალი გაშორებული ვარ)? არადა, პარიზი სიყვარულის და შეყვარებულების ქალაქია.
- დიახ, - ვპასუხობ მოკლედ.
- კარგი, კარგი უნდა გავიქცე, - მემშვიდობება ნაჩქარევად და ტელეფონს თიშავს. ზუსტად ვიცი, იმისთვის დამირეკა, რომ გადავემოწმებინე, ის ფოტო ნამდვილი იყო თუ „ფოტოშოფი“. სხვათა შორის, პარიზში არა ეიფელისთვის, არამეს ლუვრისთვის წავედი. იქ და ვინჩი უნდა მენახა, გენიოსი, რომელიც ჯერ კიდევ ვერ ამოხსნეს და ალბათ ვერც ამოხსნიან; კაცი, რომლის მსგავსი არ დაბადებულა დედამიწაზე და კიდევ დიდხანს არ დაიბადება. ჩემი ექსმეუღლე ყოველთვის დაცინვით საუბრობდა ჩემი და ვინჩისადმი სიყვარულზე. თავიდან ვერ ვხვდებოდი, ამას რატომ აკეთებდა. საბოლოოდ მივხვდი, ამით მე უნდა დავემცირებინე.
ყველაფერი ცუდი იყო, რაც მე მომწონდა, რასაც მე ვაკეთებდი. ეს მარტო და ვინჩის კი არა, ყველაფერს ეხებოდა, პროფესიიდან დაწყებული, უბრალო კალმით დამთავრებული. სანამ მისი ცოლი ვიყავი, საკუთარი მანქანა არ მყავდა, რადგან ის თვლიდა, რომ მე მის მართვას ვერ ვისწავლიდი, ამისთვის პრაქტიკული ჭკუა არ მეყოფოდა. ამას ხმამაღლა აფიქსირებდა და მამაჩემიც ღიმილით უდასტურებდა. „ყველა ქალი მძღოლის დედ მ....“ დააყოლებდა ბოლოს.
გაგრძელება იქნება
ავტორი: სალომე ტაბატაძე