იმ წლებში არაფერი მადარდებდა და ძალიან ბედნიერი ვიყავი. რა თქმა უნდა, გულის სიღრმეში, ისევე, როგორც სხვა ბევრ ჩემს თანატოლს, რაღაც სულ მაფორიაქებდა, აღმაგზნებდა და კალაპოტიდან მაგდებდა, მაგრამ რა იყო ეს, მაინცდამაინც ვერ ვხვდებოდი, თუმცა ვგრძნობდი, რომ ეს რაღაც ძალიან საშიში და ჩემთვის გაუგებარი გახლდათ. მინდოდა, ყველაფერს ჩავწვდომოდი, იდუმალება შემეგრძნო და განმეცადა რაღაც ძალიან სასიამოვნო, რასაც ვერ ვხედავდი, მაგრამ შინაგანად ვგრძნობდი, მაფორიაქებდა. ისე, მაშინ აღვიქვამდი თუ არა ასე, დიდად არ მახსოვს, იქნებ მოგვიანებით გავაცნობიერე ეს ყველაფერი? არ ვიცი, არც ამაზე მაქვს ზუსტი პასუხი.
ზაფხული, რომელზეც უნდა მოგიყვეთ, არასდროს დამავიწყდება. არა იმიტომ, რომ საუკეთესო ზაფხული იყო ჩემს ცხოვრებაში, არამედ იმიტომ, რომ მართლაც დაუვიწყარი შეგრძნებები მომიტანა, იქამდე შეუცნობელი და იდუმალი. ყოველი დღე ახალი თავგადასავლებით იწყებოდა და მთავრდებოდა.
როგორც კი სკოლიდან დაგვითხოვეს ზაფხულის არდადეგებზე, მამამ აიტეხა, აგარაკზე გადავიდეთო. მისთვის სულერთი იყო, ჩვენ სად ვიქნებოდით, რადგან თვითონ სულ მივლინებებში დადიოდა და სულ საზღვარგარეთ, დედა კი შინ იყო გამოკეტილი.
დედას არ უყვარს სოფელი. ის აგარაკიც სოფელს აგონებს და ამიტომ თბილისში დარჩენას ამჯობინებს ყოველთვის. ამბობს, თბილისური გაუსაძლისი სიცხე მირჩევნია იმ უკაცრიელ სოფლის აგარაკსო. არადა, ლამაზი სახლი გვაქვს იქაც, ლისის ტბის მაღლა, ცხრაწყაროსკენ. აუზიც არის და სიგრილეც. გარდა ამისა, თბილისიდან იმდენი ჩემი ტოლი დამსვენებელი ჩამოდის, პირადად მე არასდროს მომიწყენია. იმ წელს მით უმეტეს, თავი უკვე დიდ გოგოდ მიმაჩნდა და ძალაუნებურად ვიპრანჭებოდი. ეს სწორედ ის ასაკია, როცა გოგონები ჭეშმარიტ სიყვარულზე ოცნებობენ ან იწყებენ ოცნებას.
მე კი ვიცი, დედას რატომაც არ უნდა ხოლმე აგარაკზე გადაბარგება, მაგრამ… მამამ თუ იცის, ნეტავ? დედას საყვარელი ჰყავს, დიდი ხანია, უკვე, მასაც ჩემს ძმასავით სანდრო ჰქვია. მახსოვს, ერთხელ მამაჩემს დაუძახა სანდროო და ისე გაწითლდა, მწიფე პომიდორივით გაუხდა ლოყები. მე შევამჩნიე ეს, მან კი მამასთან თავი იმართლა, ვითომ სანდრიკოს სახელი წამოსცდა. აი, თურმე რა კარგია, როცა ქმარს და საყვარელს ერთი და იგივე სახელი ჰქვია. ბატონი სანდრო არ არის ცუდი კაცი, ისეთი ნაზი თითები აქვს, პიანისტი გეგონება. არადა, ექიმია, კერძო კლინიკა აქვს და მთელი თბილისი იცნობს. მე თუ მკითხავთ, ექიმსაც აუცილებლად ლამაზი თითები უნდა ჰქონდეს. :))) იგი ხშირად მოდის ჩვენთან, მაშინაც კი, როცა მამაც შინაა და დიდხანს რჩება. რამდენჯერ შუაღამეს წასულა ჩვენი სახლიდან. მამა მშვენივრად უგებს სანდროს, ამიტომაც მგონია, რომ ის ვერაფერს ხვდება.
მე არ მაღიზიანებს დედაჩემის მდგომარეობა. რა ჩემი საქმეა, როგორ იცხოვრებს? ყველა ადამიანმა თავისი სურვილით უნდა იცხოვროს. თუკი საკუთარი საქციელით არავის უშლის ხელს, რატომ უნდა გავღიზიანდე? მამაზე ახიცაა, დედას საერთოდ ვერ აქცევს ყურადღებას. თვითონ დღეს რომ ნიუ იორკშია, ხვალ პარიზში ამოჰყოფს თავს, ზეგ ტოკიოში და დაგრიალებს აღმა-დაღმა. დიპლომატიურ სამსახურშია და ხშირად უწევს გამგზავრება. დედამ რა ქნას? ერთხელ არ წაუყვანია თან. ცოდო არ არის? შინაა მთელი დღეები გამოკეტილი. მაგრამ მგონი, მას სიამოვნებს კიდეც, რომ ასე აეწყო მისი ცხოვრება. ჩემი აზრით, სახლიდან იმიტომ არ გადის, რომ სანდრო ძიას მოლოდინში უთენდება და უღამდება ან ტელეფონზეა ჩამოკიდებული და საათობით ელაპარაკება. საინტერესოა, სანდროს რომ ცოლ-შვილი არ ჰყავდეს, გააშორებდა დედას და მამას ერთმანეთს? შეირთავდა ლიას ცოლად? ეგ არ ვიცი… ის კი ვიცი, რა ბედნიერია დედა, როცა მას ტელეფონზე ელაპარაკება, როგორ უცინის სახე და სხეულიც კი. მეც სწორედ ერთ-ერთი სატელეფონო საუბრიდან შევიტყვე მათი საიდუმლო.
აივანზე ვიყავი შეზლონგზე გაწოლილი და მზეზე ვირუჯებოდი, ტელეფონმა რომ დარეკა. დედას მე არ დავუნახივარ, თავის ოთახში იყო და ღია ფანჯრიდან მესმოდა მათი ლაპარაკი. რაც იმ დღეს მოვისმინე, ჩემთვის ნამდვილად შოკის მომგვრელი იყო, რადგან 15 წლის ვიყავი და ბევრი რამ ჩემთვის გაუგებარი რჩებოდა, თუმცა დედასთვის არაფერი მიგრძნობინებია, გულში ჩავიხვიე ის თავზარდამცემი ამბავი და მარტოკამ გადავლახე ის მძიმე დარტყმა. სამაგიეროდ, დღეს უკვე აღარ ვამტყუნებ დედას და არ ვღიზიანდები, მამას რომ ატყუებს და ამდენი წელია, საყვარელი ჰყავს. მიუხედავად ამისა, ბედნიერი მაინც არ არის. სულ გულჩათხრობილია, სულ დარდიანი. ალბათ გულის სიღრმეში მაინც განიცდის სინდისის ქენჯნას ან იქნებ, სანდროს ცოლი რომ არ ჰქვია, ესაა მისი ტკივილის მიზეზი? არ ვიცი, ამას მე დედა ალბათ არასდროს მეტყვის.
მგონი, ცოტა გადავუხვიე, დროა, ჩემი ამბის მოყოლა დავიწყო… ????
***
კიბეზე სწრაფი ნაბიჯების ხმა მოისმა. მივხვდი, კესო იქნებოდა, ჩემი ყველაზე ახლო მეგობარი. ძალიან განვსხვავდებით ხასიათებით, რის გამოც ყველა გაკვირვებეულია, მასთან როგორ მეგობრობო, მაგრამ რა ვიცი, ჯერჯერობით გამომდის. ხშირად აუტანელია, თუმცა ისე არ მაღიზიანებს, რომ დავიფრინო. :)))))) ყველაზე დიდი ნაკლი ის აქვს, რომ თავის თავზეა უზომოდ შეყვარებული. მასზე უკეთესი თუ ვინმე დადის ქვეყანაზე, არ ჰგონია.
ახლაც შემოდგომის სუსხიანი ქარივით შემოიჭრა ოთახში და ჩემ თვალწინ რამდენჯერმე ბალერინასავით დატრიალდა. ძნელი მისახვედრი არ იყო, რატომ. მას ახალი სარაფანი ეცვა.
ლამაზი გოგოა კესო. ქერა, ცისფერთვალება, მაღალი. ის არასდროს არაფერს მიმალავს. შეიძლება იმიტომაც ვმეგობრობ მასთან, რომ მენდობა. ჩვენ რამდენიმე საერთო მეგობარი გვყავს. რამდენიმეს კი ვამბობ, მაგრამ ეს რამდენიმე კარგა ბლომად ადამიანისგან შედგება. აი, მათი კი ნამდვილად არ მესმის. თითქოს ეშინიათ კესოსი, თითქოს არ უყვართ, მაგრამ მაინც ცდილობენ, მასთან ახლოს იყვნენ. მარტივი მიზეზის გამო _ კესო ჩვენ შორის ყველაზე თანამედროვე გოგოა, ყველაზე კარგად იცვამს და კომპლექსები არ აწუხებს. იგი ჩემზე ცოტათი უფროსია და სექსის გემოც დიდი ხანია, იცის. მე იგი უკვე დავპატიჟე ჩვენთან აგარაკზე. ერთად უკეთესად გავერთობით. უნდა ნახოთ, როგორ ცურავს. ცოტა არ იყოს, ხანდახან მშურს მისი. ბიჭები ხომ ბუზებივით ეხვევიან. განსაკუთრებით ზაფხულში, როცა გარუჯულია და ზანგის ქალს ჰგავს. ამის გამო მეტსახელად «მულატკა» შეარქვეს. კესო იმდენად თანამედროვეა, რომ გამუდმებით სლენგებით ლაპარაკობს.
_ წელს ვეღარ გავეტიე თბილისიდან. ანტალიაში მინდოდა და დედამ ვერ მოიცალა, ბათუმში დავაპირე და… მოკლედ, აღარ გამომივიდა. კარგია, შენთან მაინც რომ მოვდივარ. მერე რა, რომ იქ ზღვა არაა, სამაგიეროდ, ტბაა და გარუჯვას მაინც მოვახერხებ. ხომ ვივლით ტბაზე?
_ აბა რისთვის მივდივართ, შინაბერებივით შინ ხომ არ ვისხდებით? _ დავამშვიდე.
_ რატომ არ ხარ მზად? არ აპირებ ჩაცმას? _ მკითხა, ვაზიდან ვაშლი აიღო და გემრიელად ჩაკბიჩა.
_ ჩაცმული არ ვარ? _ ხელები გავშალე.
_ ასე მოდიხარ?
_ ჰო, აბა?
_ გაგიჟდი? ჩემთან ერთად ასეთ ფორმაში უნდა წამოხვიდე?
_ რატომაც არა? რა არ მოგწონს? ვერ ხედავ, როგორ ცხელა, მე კი ძალიან თხელი, მსუბუქი და ჰაეროვანი კაბა მაცვია.
_ და შენ გგონია, რომ ეს საკაიფო კაბაა?
_ საკაიფო კაბა შენია, ჩემი არა. მე რაც მაცვია, ის მომწონს და სულაც არ მაღელვებს შენსავით ჩაცმის პრობლემა. ამაზე ფიქრით თავს არასდროს ვიღლი.
_ ოხ, ოხ! ისე მელაპარაკები, თითქოს პიკებს ხსნიდე «ნარიადების» გამოცვლაში.
_ სულაც არა, _ ცოტა არ იყოს, მეწყინა მისი ირონიული ტონი, მაგრამ იმასაც ვხვდებოდი, რომ მართალი იყო.
ყველა გოგოს მოსწონს, როცა ყურადღების ცენტრში ექცევა. მე კი… შეიძლება იმიტომაც არ ვიცვამდი გამომწვევად, რომ ვიცოდი, კესოს მაინც ვერ ვაჯობებდი. სადაც უნდა წავიდეთ ერთად, ის მაშინვე ყველას თვალში ხვდება, მე კი ან საერთოდ ვერ მამჩნევენ, ან ძალიან გვიან.
_ იცი, ვინ დავინახე? _ გაიცინა და ნახევრად შეჭმული ვაშლი ფანჯარაში მოისროლა.
_ ვინ?
_ სერგო.
_ სად ნახე?
_ აგერ, შემოსახვევში. ოღონდ არ ანერვიულდე ახლა, შინ მიდიოდა მგონი. აუ, რა სექსუალური იყო, არ იცი!
_ რატომ არ დაპატიჟე?
_ მოიცა რა! ბებრუხანებს რა უნდათ ჩემს ფართიზე, ჩვენ ჩვენს გემოზე უნდა გავიჯეჯილოთ.
კესოს ასე ჩვევია. სხვებზე ყოველთვის ისე გულგრილად ლაპარაკობს, თითქოს ისინი ადამიანები კი არა, უსულო საგნები იყვნენ. პატივცემული სერგო ჩვენი მასწავლებელია. გოგოები ხშირად ვჭორაობდით მასზე, მოგვწონდა კიდეც შეფარვით, მაგრამ მაინც ბებრუხანად მოვიხსენიებდით. ამ დროს, იცით, რამდენი წლის იყო? ოცდაათზე ცოტა მეტის. ჩვენ კი ბებერი გვეგონა. მე განსაკუთრებით მომწონდა. ამას ყველა ამჩნევდა და კესომაც იმიტომ მითხრა, არ ანერვიულდე ახლაო.
სერგოზე მოგვიანებით კიდევ მოგიყვებით, უფრო დაწვრილებით.
_ ვინ და ვინ ვიქნებით? _ სხვა თემაზე გადავიტანე საუბარი.
_ რა ვიცი, ყველანი. ერთი ოცი მაინც შევიკრიბებით. მაგარი მუსიკები დავითრიე. ბევრი უნდა ვიცეკვოთ. ჰო ,მართლა, შენს ფეხსაცმელს თუ არ იცვამ, იქნებ მე მათხოვო?
_ რომელ ფეხსაცმელს?
_ ლურჯს, «შპილკებზე».
_ ჩაიცვი, რა… _ გულგრილად ავიჩეჩე მხრები, თუმცა დიდად არ მესიამოვნა, ჩემს საუკეთესო ფეხსაცმელს რომ ითხოვდა.
ზოგადად, არ მიყვარს, როცა ვინმე ტანსაცმელს მთხოვს. რა წესია? მე არასდროს არავისთვის მითხოვია არაფერი, მიუხედავად იმისა, რომ თავზე საყრელი სამოსი არ მაქვს.
_ შენი მაკიაჟი არ მომწონს, _ კესო აგრძელებდა ჩემს გაკრიტიკებას, _ საღამოს მაკიაჟი უფრო მუქ ტონებში უნდა გადაწყვიტო. თანაც, «დაზაგრული» ხარ, ეგ ფერი არ გიხდება.
_ დედაჩემის ტონალური მისვია, ჩემი გამითავდა. საერთოდ არ მინდოდა არაფრის წასმა ამ სიცხეში, მაგრამ რა ვიცი, ბოლოს მაინც გადავწყვიტე.
_ ერთი რჩევა უნდა მოგცე. ხნიერი ქალების კოსმეტიკური საშუალებები არასდროს იხმარო, თორემ შენც მალე დაბერდები.
_ დედაჩემი სულაც არ არის ბებერი! _ ვიწყინე.
_ დედაშენზე არ ვიძახი, ისე ვამბობ, ზოგადად, _ მიხვდა, რომ გადააჭარბა და ნათქვამის გამოსწორებას შეეცადა. _ მე პირადად, ძალიან მაშინებს სიბერე.
_ კარგი, წავედით. აღარ მინდა შენი შეგონებების მოსმენა. როგორც მინდა, ისე მაცვია და რაც მინდა, ის მისვია. წამო!
კესომ წინ გამისწრო და სირბილით დაეშვა კიბეზე.
***
მასთან უკვე მოეყარათ ბავშვებს თავი, მუსიკა ბოლო ხმაზე ჩაერთოთ და ერთობოდნენ. ჟურნალების მაგიდაზე ორი სხვადასხვა სასმელი იდგა, მგონი, კონიაკი და არაყი. სუფრა მწირი იყო, კიტრისა და პომიდვრის სალათა, პური, ყველი და შემწვარი კარტოფილი.
სასმელი არ მიყვარს. ვერიდები ხოლმე დალევას. კესო კი პირიქით, მომენტს არ უშვებს ხელიდან, ოღონდ კი დასალევი ნახოს. ახლაც, შემოვიდა თუ არა, კონიაკი ჩამოისხა და კარგი სტაჟიანი ლოთივით გადაკრა. მე ატმის წვენი ვარჩიე. ამ სიცხეში ალკოჰოლი რომ მივიღო, ალბათ სიცხე ამიწევს. სასმელი არ მიყვარს, მაგრამ სამაგიეროდ, ცეკვა მიყვარს. ცეკვა და გემოვნებიანი მუსიკა. როცა ჩემს საყვარელ მელოდიებს ვუსმენ, ასე მგონია, სხვა სამყაროში გადავდივარ. დავხუჭავ თვალებს და სადღაც, ცისფერ ორბიტაზე დავფრინავ.
კესო დედასთან და შინაბერა დეიდასთან ერთად ცხოვრობს. მამამ ცოლ-შვილი კარგა ხანია მიატოვა და სხვა ქალთან გაიქცა. დედამისი უცხოელებთან მუშაობს, ტურისტული ფირმა აქვს და შინ იშვიათად თუ ნახავთ. აი, დეიდამისი კი სულ სახლშია. კესოს აღიზიანებს ხოლმე დეიდას თვალთვალი. მას ეშინია, ბავშვებმა ცუდი რამე არ ჩაიდინონ ამ ასაკშიო და მალიმალ დაგვხედავს ხოლმე. კესო კი ისე დაუცაცხანებს, საწყალი ქალი ეგრევე გარბის ოთახიდან.
ნათელა დეიდა ახლაც არ დაგვხვდა სახლში, ძალით გავაგდე თავის მეგობრებთანო, ატკარცალდა კესო. დედამისი კი ორდღიან ექსკურსიაზეა, უცხოელები ჰყავს წაყვანილი.
კესოს უზარმაზარი სახლი აქვს, 4 საძინებლით და ორი აბაზანით.
მშვენივრად გავერთე. იმდენი ვიცეკვე, რომ თავბრუ დამეხვა. რა თქმა უნდა, ყველა ამ სიმღერის ტექსტი ზეპირად ვიცოდი და მეც ვყვებოდი მელოდიას, ჩემთვის ვღიღინებდი ნეტარებით.
ამასობაში შემოგვაღამდა. დავიქსაქსეთ ყველანი. ზოგი დაბლა ჩავიდა, ბაღში, რამდენიმე წყვილი კი საძინებელში განმარტოვდა. კესო აივანზე დარჩა, იგი ბესოსთან ერთად ცეკვავდა. წეღან სადღაც გაქრნენ ორივენი და კარგა ხნის შემდეგ გამოჩნდნენ. არ ვიცი და არც მაინტერესებს, სად იყვნენ და რას აკეთებდნენ. ეს მათი საქმეა და არა ჩემი. ისე, ბესო ყველაზე მაგარი ბიჭია. გოგოები მასზე ჭკუას კარგავენ. მამამისის მანქანით ჩამოუქროლებს ხოლმე თავის ძმაკაცებს, ჩაისვამენ გოგოებსაც და დადიან აღმა-დაღმა.
_ ხომ არ მოიწყინე? _ გადმომძახა კესომ.
_ არა, კარგად ვარ, _ გავუღიმე და ჩემს მეწყვილეს შევხედე.
იმ ბიჭს, ვისთანაც მე ვცეკვავდი, დიტო ერქვა. იგი ჩემზე სამი წლითაა უფროსი. რომ იცოდეთ, რა კარგად ცეკვავს. ისე მატრიალებდა ჰაერში, მიწაზე ფეხის დადგმას ვერ ვახერხებდი. რა მოქნილი ვინმეა. როგორ მსიამოვნებდა მასთან ცეკვა! აი, კიდევ ერთხელ დამატრიალა. ასე მეგონა, ფრთები გამომესხა და ჰაერში ავფრინდი. ნეტარების მეცხრე ცაზე ავიჭერი. თვალები დავხუჭე და ჩემს პარტნიორს ბრმად მივენდე, მაგრამ…
როცა თვალები გავახილე, აღმოვაჩინე, რომ მე და დიტო ცალკე ოთახში ვიყავით, თანაც სრულიად მარტო. ის სავარძელში იჯდა, მე კი მის მუხლებზე გახლდით მოკალათებული. გონს მოსვლა ვერ მოვასწარი, რომ დიტომ ხელები მომხვია და კოცნა დამიწყო.
გავუძალიანდი. ასეთი რამეები არ მხიბლავს. კესოსთან ბევრჯერ მიჩხუბია იმის გამო, რისი უფლება შეიძლება ჩვენხელა გოგომ ბიჭს მისცეს და რისი არა. მას არაფრად მიაჩნდა, ბიჭი თუ ხელს მოგიფათურებდა, მე კი პირიქით, ვერ ვიტანდი.
_ აიღე ხელი ჩემი მუხლიდან! _ მკაცრად ვუთხარი და მაჯაზე ვტაცე ხელი.
_ რატომ? გეშინია ჩემი? რა მოგივიდა, კი არ ვიკბინები, _ შეცვლილი ხმით მითხრა და მიბნედილი მზერით ამომხედა.
გაგრძელება იქნება